Ο φασισμός του «χαμόγελου»….α΄

Μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλάζιος δίχως σύννεφα; Μπορεί ο άνθρωπος είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος, δίχως τις κλειστές και μαύρες του μέρες; Σαφέστατα και όχι. 

Κι όμως αυτό ζητάνε όλοι στις μέρες μας. Από τον σύντροφό μας, τους φίλους και την παρέα μας, εως την δουλειά, το αφεντικό και την θρησκεία. Ο ένας μας θέλει θετικούς για να μην του χαλάμε το κέφι, ο άλλος για να μην διώχνουμε τους πελάτες και ο έτερος για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι ο πιστός άνθρωπος δεν έχει ποτέ μεταπτώσεις και δυσκολίες. 

Γνωστό το σύνθημα «με τον Χριστό όλα τα μπορείς…» Και όταν δεν τα μπορώ όλα; Όταν δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τίποτα ή τα κάνω χάλια; Όταν η ψυχή μου ζητάει να κλάψει και καμία αγκαλιά δεν με αναδέχεται γιατί της φέρνω αρνητική ενέργεια ή διώχνω την Χάρι του Θεού με τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου;

Τι γίνεται τότε; Μπορώ να είμαι πάντα τέλειος, άψογος, αλάνθαστος και ατσαλάκωτος; Το λάθος είναι μια απευκταία παρεκτροπή ή τελικά δικαίωμα της ύπαρξης στην περιπέτεια της ελευθερίας; Η αμαρτία είναι απειλή και ενοχή; Παραβίαση δικανικών κανόνων όπου επιβάλλεται στον παραβάτη μεταφυσική ποινή ή φανέρωση της ελλειμματικότητας και θνητότητας μου; Και εάν δεν έχω δικαίωμα στο λάθος ή στην πτώση, τότε που είναι η ελευθερία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός; 

Έχω δικαίωμα να μην είμαι πάντα καλά και χαμογελαστός; Ευδιάθετος και θετικός; Μπορώ να γκρινιάσω; Να φωνάξω, να θυμώσω, να κραυγάσω, να οργιστώ, να φοβηθώ, να πέσω και να σηκωθώ; Να είμαι δηλαδή άνθρωπος μπορώ; Γιατί ακόμη και οι άγιοι στον οποίων τον βίο διαβάζουμε για την δοξολογική και ευχαριστιακή διάθεση ζωής, ξέρετε πόσες ώρες και μέρες γκρίνιας ξόδεψαν για να φτάσουν στο «Δόξα σοι ο Θεός»; Πόσο φόβο βιώσαν, πανικό, μοναξιά και δάκρυ ώστε να φτάσουν να ψελλίζουν με παρρησία, «γεννηθήτω τω θέλημα σου..»;

Αισθάνομαι, ότι όλα είναι ένα. Σημεία, περάσματα, μονοπάτια που συνδέονται βαθιά στο κοινό προορισμό τους. Το λάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρα οι πρόβες του σωστού. Η αμαρτία οι συνεχείς άστοχες προσπάθειες πριν να βρεις κέντρο και στόχο. Η γκρίνια το ξέσπασμα πριν την δοξολογία, το αρνητικό, ο χώρος που εργάζεται η θετικότητα, η ασθένεια μια άλλη γλώσσα υγείας, οι δοκιμασίες ο Θεός που ανοίγει δρόμους, το σκοτάδι η πιο βαθιά στιγμή πριν ξεχυθεί το Φως.

 

Πηγή:  plibyos.blogspot.com