Η προς τον Θεόν αγάπη.

Δύο συνασκηταί αγωνίζονταν στην έρημο της Θηβαΐδας.
Μα ήσαν νέοι κι άπειροι κι ο διάβολος τους έστηνε ένα σωρό παγίδες.
Ο πιο νέος κάποτε πολεμήθηκε πολύ δυνατά στη σάρκα.
Έχασε γι αυτό την ψυχραιμία του και την υπομονή του και είπε μια μέρα αποφασιστικά στον μεγαλύτερο:
" Δεν αντέχω πια, θα γυρίσω στον κόσμο".
Εκείνος πάλι καταστενοχωρημένος για τον πειρασμό που βρήκε τον αδερφό του προσπαθούσε να τον συγκρατήσει.
" Δεν σ' αφήνω να φύγεις απ' εδώ",του έλεγε, να χάσεις όλους σου τους κόπους και την αγνότητά σου"
Πού να τον πείσει όμως!
" Δεν κάθομαι , " επέμενε, "θα φύγω, θα τα δοκιμάσω όλα κι ύστερα βλέπουμε.Άν θέλεις, έλα μαζί μου και γυρίζουμε πάλι πίσω κι οι δυό ή μένω για πάντα στον κόσμο".
Ο μεγαλύτερος αδερφός τότε μη ξέροντας τι να κάνει, επήγε να συμβουλευτεί έναν γείτονά τους γέροντα.

" Πήγαινε μαζί του, " του είπε εκείνος, όταν άκουσε την υπόθεση.
" Ο Θεός για χάρη δική σου ελπίζω πως δεν θα τον αφήσει να ζημιωθεί".
Έτσι ξεκίνησαν οι δυό συνασκηταί μαζϊ, να κατέβουν στην πόλη.
Καθώς όμως πλησίαζαν, εκείνος που επειράζετο, είπε ξαφνικά στον αδερφό του:
" Άς υποθέσουμε πως έκανα την επιθυμία μου.Τί κέρδισα με τούτο;
Έλα , αδερφέ, να γυρίσαμε πίσω στην ησυχία μας".
Εκείνος τον έβλεπε σαστισμένος και δεν πίστευε στ' αυτιά του.
Ύστερα θυμήθηκε τα λόγια του Αγίου γέροντα.
"ΘΑ ΙΔΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΒΛΑΒΕΙ".
Και πράγματι, ο αδερφός είχε ανακουφιστεί απο το δυνατό πόλεμο κι εγύρισαν ευχαριστημένοι κι οι δυό στα κελλιά τους.