Περί bullying…και δικών μας ευθυνών.

Μπορεί το bullying να ποινικοποιηθεί, μπορεί να γίνει πιο αυστηρή η εκπαιδευτική κοινότητα στην παραβατική συμπεριφορά και να γεμίσουν τα ποινολόγια ή οι φυλακές. 

Μπορεί. Γιατί ο σχολικός εκφοβισμός είναι υπαρκτός.

Ξεχνάμε όμως, για να μην πω, αγνοούμε, ότι συχνά είναι αθέατος ή πολύ καλά καμουφλαρισμένος, αφού εκδηλώνεται όχι μόνο ως κακοποίηση λεκτική ή σωματική αλλά και συναισθηματική. 

Ακόμα κι’ ένα βλέμμα ειρωνικό ή απορριπτικό, μπορεί να προσβάλει η να υποτιμήσει ένα ευαίσθητο, συνεσταλμένο,μοναχικό παιδί ,τέλος πάντων ένα βαθιά ίσως καλλιεργημένο παιδί που δεν έχει διδαχθεί απ’ τους γονείς του το «νταηλίκι» ως εφόδιο για να πορευτεί.

Ξέρουμε ότι το παιδί που φοβάται, σπάνια μιλάει αφού φοβάται και τις συνέπειες, κι ακόμα πιο σπάνια εμείς ξέρουμε να «αφουγκραστούμε» το φόβο του. Κι΄ο φόβος μεγαλώνει, κλαίει τα βράδια, εκδηλώνει άρνηση για το σχολείο και δυστυχώς καμιά φορά…άρνηση για τη ζωή. Η ενοχή που δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνο του μια κατάσταση, το οδηγεί σε αδιέξοδο.

Επομένως η λύση είναι αλλού και η ζωή είν΄εδώ!

Τη λύση αυτή την έχουμε απλά ξεχάσει, χαμένοι μέσα στις στοίβες των χαρτιών μας, τα ασφυκτικά αναλυτικά προγράμματα ,τις ευρωπαϊκές «δράσεις» που συνήθως στερούνται αληθινού νοήματος, την έχουμε ξεχάσει μαζί με το μεράκι μέσα στις ποικίλες υπηρεσιακές μας μέριμνες.

Ανώφελο μάλλον, να λοιδορήσω για άλλη μια φορά τα αποτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα των τελευταίων δεκαετιών που καλλιεργούν στα παιδιά τη λογική της χρησιμοθηρίας και τον ανταγωνισμό. Τά χουν πει άλλοι καλύτερα από μένα.

Δικαιούμαι όμως μετά από τριάντα χρόνια που υπηρετώ στο ελληνικό σχολειό, δικαιούμαι να μιλήσω, για τις δικές μας ευθύνες.

Γονείς και δάσκαλοι αν δεν σκύψουμε πάνω σ’ αυτό το ευαίσθητο παιδί, αν δεν το ενθαρρύνουμε, αν δεν του ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση, αν δεν το αγαπήσουμε,αν δεν το στηρίξουμε για να σταθεί στα πόδια του, αν δεν το αποδεχθούμε, αν δεν σεβαστούμε την προσωπικότητα του, εις τους αιώνας των αιώνων θα υπάρχουν θύτες και θύματα, η κοινωνία θα είναι χωρισμένη σε ευάλωτους ανθρώπους και «νταήδες»συμπλεγματικούς.

Είτε ως μαθητές,είτε ως εργαζόμενοι, οι ευαίσθητοι άνθρωποι εισπράττουν πολύ συχνά την υποτίμηση με διάφορες μορφές, από παιδιά ή ενήλικες με εσωτερικά συμπλέγματα και ανάγκη επιβεβαίωσης. Η ευγένεια, η ευαισθησία, η διαφορετικότητα μέσα στη ζούγκλα των ανθρώπων, στοχοποιούνται.

Ας μην κλείνουμε τα μάτια. Ας ψάξει η οικογένεια και το σχολείο εκείνον τον μηχανισμό που θα δώσει στο παιδί αγάπη και συναισθηματική ασφάλεια. Μόνο μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο-που χρόνια τώρα ντρεπόμαστε να το ονομάσουμε αγκαλιά, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει με τόλμη τους «λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες»…

Αυτό είναι το όπλο.

Όσο για τους ειδικούς, σχολικούς ψυχολόγους, οικογενειακούς συμβούλους και άλλους επιστήμονες, απλά θα κάνουν εκ των υστέρων τη δάγνωση ή τη νεκροψία.

Νόνη Σταματέλου,
καθηγήτρια θεολόγος στο 7ο Λύκειο Ιωαννίνων