Γιατί χρειάζεται το κατηχητικό;

Η ευκαιρία της Εκκλησίας να προσφέρει στην ένταξη των νέων στην πίστη
Η συστηματική προσπάθεια της Εκκλησίας μας να διδάξει τα πιστά μέλη της τις βασικές δογματικές αλήθειες της, εντάσσοντάς τα ταυτόχρονα στη μυστηριακή και ενοριακή ζωή της.
Ο πρώτος κατηχητής είναι ο ίδιος ο Χριστός μας και διά των μαθητών Του και των διαδόχων τους η Εκκλησία μας από τα πρώτα βήματά της είχε υπεύθυνη συστηματική μύηση στο περιεχόμενο της Ορθόδοξης διδασκαλίας και ζωής. Σήμερα το έργο αυτό έχουν επωμιστεί εθελοντικά κυρίως λαϊκά στελέχη της Εκκλησίας μας, υπό την εποπτεία και την πνευματική καθοδήγηση (όπου υπάρχουν πάνω από δύο ιερείς σε έναν ναό) του υπεύθυνου ιερέως Νεότητος. 

Αυτό είναι θεμιτό, ιδιαίτερα στις μέρες μας, που το ποιμαντικό έργο είναι πολυδιάστατο και ο χρόνος των ιερέων λίγος και περιορισμένος, αρκεί, βέβαια, οι κληρικοί να μην επαναπαύονται και να θεωρούν ότι οι κατηχητές είναι «ο αυτόματος πιλότος του κατηχητικού έργου». Η κατήχηση είναι θεμελιώδες κεφάλαιο και όχι πάρεργο και χρειάζεται συνεχής επαφή των κληρικών με τα παιδιά και διακριτική εποπτεία στα λεγόμενα των κατηχητών για να μην υπάρχει σκανδαλισμός και, αντί για καλό, γίνει στο τέλος ζημιά στις ψυχές των παιδιών.

Η κατήχηση είναι θεμελιώδες κεφάλαιο και όχι πάρεργο και χρειάζεται συνεχής επαφή των κληρικών με τα παιδιά και διακριτική εποπτεία στα λεγόμενα των κατηχητών για να μην υπάρχει σκανδαλισμός και, αντί για καλό, γίνει στο τέλος ζημιά στις ψυχές των παιδιών.
Η κατήχηση  είναι αναγκαία και οι δομές της Εκκλησίας δεν ξεπερνιούνται από τις εποχές, όσο και προσωρινά να φαίνεται κάτι τέτοιο, γιατί τα μέσα αλλάζουν, ο άνθρωπος όμως κατά βάση παραμένει ο ίδιος. 

Τα εργαλεία αλλάζουν, τα μέσα προφανώς και πρέπει να είμαστε πάντα επίκαιροι στο ρεύμα και τις συνθήκες κάθε εποχής που επηρεάζουν και είναι οικία στους ανθρώπους που θα κατηχήσουμε, όμως το όραμα – ο στόχος – ο προορισμός, για την Εκκλησία είναι πάντα ο ίδιος: Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ - ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ! 

Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία από ομολογιακό μετατρέπεται σε θρησκειολογικό και η οικογένεια φροντίζει για όλα τα άλλα (πολεμικές τέχνες, μπαλέτο, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ακαδημίες ποδοσφαίρων – μπάσκετ, ωδεία, προσκοπισμός κ.λπ.), μόνο ξεχνά να δώσει Χριστό στις καρδιές των παιδιών τους, το κατηχητικό έργο γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ως Εκκλησία τώρα είναι η ευκαιρία μας, ας μην τη χάσουμε και απογοητεύσουμε πάλι…

Του π. Αντωνίου Χρήστου

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή