Γιατί;

Γιατί φέρνουμε παιδιά στόν κόσμο καί τά «σκοτώνουμε καθημερινά»;;
Γιατί τά πληγώνουμε τόσο σκληρά;;
Εἶναι πολύ ὡραῖος ὁ χριστιανισμός καί ἡ θεολογία τοῦ σαλονιοῦ, ὅταν ἔχουμε τά πάντα τακτοποιημένα. Ὅταν τά δικά μας παιδιά σπουδάζουν καί ἔχουν πνευματικό, ὅταν ἡ δουλειά τους πάει καλά, ὅταν ἐμεῖς ζοῦμε μέσα στίς ἀνέσεις...

Τότε εὔκολα μιλᾶμε γιά ὑψηλές ἔννοιες μέσα ἀπό τή σιγουριά που μᾶς προσφέρει ἡ ἄνετη καί ἀξιοπρεπής ζωή μας.
Ὅμως τελικά οἱ μάσκες πέφτουν καί ὁ ἀγώνας τοῦ Χριστοῦ γιά νά σώσει τό ἀπολωλος φαίνεται ὅταν φανεῖ στά μάτια μας ἕνα τέτοιο ἀπολωλός πρόβατο.
Χτυπησε τήν πόρτα. Ἕνα κορίτσι ψηλό δύο μέτρα. Ἀδύνατη. Μέ τή θλίψη ζωγραφισμένη στά μάτια της. Ἐτῶν;;; 28!!!Ἔμοιαζε μέ 40. Δόντια χαλασμένα, ρυτίδες μελαγχολία, ψυχικός κόσμος κουρελιασμένος...Καθίσαμε δίπλα δίπλα. Νά μοῦ μιλήσει. Θαύμασα τήν εἰλικρίνεια καί τήν εὐθύτητά της... Μέσα σέ λίγη ὥρα ξεδίπλωσε τήν τραγική της ἱστορία. Ἀπό μικρό παιδί κάποιο πρόσωπο τῆς οἰκογένειάς της τήν ὤθησε νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τῆς ἐπί πληρωμῆς ἐκδιδόμενης γυναίκας...Ἀπό μικρό παιδί...
-Δέν ἔνιωθα καμιά τύψη. Τήν ἔβλεπα στυγνά σάν μιά δουλειά... Μοῦ ἔλεγε μέ πόνο στήν ψυχή. Ἐφόσον δέν εἶχα χρήματα καί οἱ γονεῖς μου δέν μέ ἤθελαν. Ἀλλά καί ἐγώ τότε δέν ἄκουγα κανέναν.
Ὥσπου ἀγάπησα ἕνα νέο. Καί μέ ἀγάπησε κι ἐκεῖνος. Ἀλλά ἡ ζωή αὐτή (καί τό δαιμόνιο πιά πού εἶχε μπεῖ μέσα στήν κοπέλα) δέν μέ ἄφηνε νά ἀγαπήσω. Νά φερθῶ σωστά. Τό παιδί ἤθελε ἡ κοπέλα -ἄς τήν ποῦμε Ἄννα-νά ἀφήσει τή «δουλειά» της καί νά παντρευτοῦν. Ἐκείνη ὅμως δέν μποροῦσε νά ξεφύγει ἀπό τόν ἐθισμό τοῦ κακοῦ. Ὥσπου ἦρθε τό τραγικό συμβάν. Ἕνα βράδυ ἐνῶ ἡ κοπέλα βρισκόταν σέ ἕνα ἀπό τά κακόφημα μαγαζιά, τῆς τηλεφώνησε ὁ νέος καί τήν ἀπείλησε ὅτι θά αὐτοκτονήσει ἄν δέν σταματήσει αὐτή τή ζωή. Ἐκείνη παρασυρμένη ἀπό τό κακό τοῦ ἀπάντησε μέ ὠμότητα. Δέν μέ νοιάζει! Κάνε ὅ,τι θέλεις. Κρεμάσου!

Καί πραγματικά. Τό ἀγόρι κρεμάστηκε στό σπίτι του ἐκεῖνο τό βράδυ. Μαῦρο σκοτάδι τύλιξε τότε τήν Ἄννα. Τά πάντα ἔσβησαν γύρω της. Τότε ἄρχισα μοῦ ἔλεγε νά αἰσθάνομαι τύψεις. Δέν μποροῦσα νά ξαναπάω στή «δουλειά» πιά. Σιχαινόμουν. Ἔκλαιγα. Πῆγα σέ πνευματικό. Ἄρχισα νά κάνω πνευματική ζωή. Ἀλλά τό κακό μέ πολεμάει. Ἡ παλιά μου ζωή. Μοῦ ψιθυρίζει ὁ διάβολος στό αὐτί: «Πόρνη γεννήθηκες, καί πόρνη θά πεθανεις»... Πάω νά προσευχηθῶ καί μοῦ ἔρχεται νά πετάξω τά κομποσχοίνια καί τίς εἰκόνες στό πάτωμα... Οἱ γονεῖς μου δέν μέ θέλουν. Ἀλλά καί πάλι γιατί μέ ἔκαναν;;; Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά μοῦ ἔλεγε ἡ Ἄννα κλαίγοντας. Μέ κοιτοῦσε μέ ἕνα πονεμένο βλέμμα πού σοῦ σπάραζε τήν καρδιά.
Καί ἀναρωτιέμαι: Γιατί τέτοιες ἐγκληματικές ἐνέργειες στά παιδιά ἀπό συγγενεῖς;; Πόσο φταίει αὐτό τό παιδί πού ὠθήθηκε στήν πορνεία ἀπό συγγενικό του πρόσωπο;;; Κοπέλα 28 ἐτῶν νά νιώθει «καμμένο χαρτί» ὅπως μοῦ εἶπε χαρακτηριστικά.
Μοῦ ἔδειξε φωτογραφίες ἀπό τήν ἄλλη ζωή... Καμία σχέση μέ τό τωρινό κορίτσι πού ἔβλεπα μπροστά μου.
Αὐτά τά παιδιά πού ἀργοπεθαίνουν στό περιθώριο, πού τραυματίστηκαν τόσο ἀπάνθρωπα ποιός θά τά φροντίσει;;;
Παλεύει τώρα στό σπίτι του νά κανει προσευχή.
Σήμερα μοῦ ἔγραψε: «Προσπαθῶ νά κάνω προσευχή, ἀλλά δέν μπορῶ μέ διάθεση. Αὐτό δέν εἶναι καλό. Δέν θέλω νά ξαναγυρίσω στά παλιά».
Ἡ Ἄννα ἔμαθε νά πλέκει κομποσχοίνι-πραγματικά φτιάχνει ὑπέροχα κομποσχοίνια- ἔχει πνευματικά βιβλία καί προσεύχεται. Ἀλλά φοβᾶμαι ἡ ἀνέχεια, ἡ συνήθεια τῶν χρόνων καί ἡ δύναμη τοῦ πονηροῦ θά τήν ξανασπρώξει στά παλιά. Καί αὐτό γιατί ποτέ δέν ἔνιωσε τή ζεστασιά ὅπως μοῦ εἶπε στό σπίτι της...Ποτέ δέν ἔνιωσε ἀγάπη καί εἰρήνη. Ποτέ δέν ἔνιωσε νά τή θέλουν καί νά τήν καταλαβαίνουν...
Πόσο τραγικό...
Γιά πόσα καί πόσα ἔχουμε νά κάνουμε προσευχή...
Καί ἔτσι νά ξεφεύγουμε ἀπό τά δικά μας συχνά ἀσήμαντα μικροπροβλήματα...