Το σήμερα μόνο μας ανήκει!

Διάβασα μιά χαριτωμένη ἱστορία σέ ἕνα φιλικό ἱστολόγιο καί νομίζω ὅτι θά ἦταν ἄκρως ὠφέλιμη γιά τούς περισσότερους ἀπό μᾶς... Γιατί ὅλοι μας εἴμαστε ἀγχωμένοι γιά τό μέλλον, γιά τό αὔριο.
"Ἦταν λοιπόν κάποιος ἄνθρωπος που κουβαλοῦσε ἕνα πολύ βαρύ σακκί καί γόγγυζε. Κι ἔλεγε γιατί Θεέ μου τόσο βάρος σέ μένα;; Τόσα προβλήματα;; Κάποια στιγμή τοῦ λέει ὁ Θεός: Γιατί γογγύζεις ἄνθρωπέ μου;;;

Νά, τοῦ λέει δέν μπορῶ νά ἀντέξω τό βάρος τῶν προβλημάτων μου. Τοῦ λέει τότε ὁ Θεός: Ἄνοιξε τό σακκί γιά νά δοῦμε τί ἔχεις μέσα. Ἦταν γεμάτο κουτιά. Τό ἕνα ἔγραφε πάνω του "γιά αὔριο". Τό ἄλλο "Γιά τοῦ χρόνου", τό ἄλλο "Σέ τρεῖς μῆνες". 

Βγάλανε ὅλα τά κουτιά κι ἔμεινε μόνο ἕνα πού ἔγραφε "Γιά σήμερα" . Ετσι λοιπόν τό ξανάβαλε στό σακκί του καί συνέχισε ἀνάλαφρος τό δρόμο του.
Ἔτσι εἴμαστε κι ἐμεῖς μέ τά θέματά μας καί τά προβλήματά μας, τό ἄγχος μας γιά τό μέλλον. Τί θά γίνουν οἱ φόροι;; Ἡ μητέρα μου;; Τά δάνεια;; Ὁ ΕΝΦΙΑ;;; 

Ἔνας πανικός πού μᾶς γεμίζει ἄγχος καί φρίκη. Σήμερα ἄκουσα μιά τέτοια ἱστορία κι ὅπως μοῦ τά παρουσίαζε ἡ κοπέλα πραγματικά λυπόμουν γιατί ἔβλεπα ὅτι δέν μπορῶ νά τή βοηθήσω νά τά πετάξει ὅλα τά αὔριο καί νά κοιτάξει τό τώρα...
Πιστεύω πώς ὅσο περισσότερο προσπαθοῦμε μόνοι μας χωρίς Θεό νά τά λύσουμε καί νά τά βάλουμε σέ κουτάκια, τίποτε δέν κατορθώνουμε παρά μόνο νά γεμίζουμε πανικό καί ἄγχος. Ἄν ὅμως τά ἀφήσουμε πραγματικά στόν Θεό, τότε τό βλεπει ὁ Θεός αὐτό τό ὅτι εἴμαστε πιστά παιδιά Του ἀφιερωμένα σέ Αὐτόν καί ἐπεμβαίνει ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΑ. Τό ἔχω δεῖ καί τό ἔχω ζήσει!
Ἄς ἀφεθοῦμε στόν Θεό.
Δέν μᾶς ἀξίζει νά ἀρρωστήσουμε.
Νά γεμίσουμε ἄγχος, πανικό.
Ἄς συνηθίσουμε τήν προσευχή ὡς τρόπο ἠρεμίας καί ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό ἄμεσα. Ἐδῶ καί τώρα!
Αὔριο δέν ξέρουμε ἄν θά εἴμαστε καί πῶς θά εἴμαστε.
Τό σήμερα μόνο μᾶς ἀνήκει.