Μία εικόνα της καθημερινότητας, έλεγχος για την ζωή μας.

Η φωτογραφία αυτή είναι από τα Χανιά, από την πλατεία Κοτζάμπαση. 

Ο άστεγος και ζητιάνος της φωτογραφίας κοιμόταν στο έδαφος και απέναντί του κοιμόταν ο σύντροφός του, ένα αδέσποτο σκυλί.
Ο ένας σαν να καθρέφτιζε τον άλλο και οι δυο μαζί την κρίση στην Ελλάδα. 

Ο παραιτημένος σκύλος και ο παραιτημένος άνθρωπος που κοιμούνται στο βρώμικο πεζοδρόμιο, ο ένας απέναντι από τον άλλο και το χέρι χρησιμεύει σαν μαξιλάρι και απλώνεται για να βρει το πόδι του σκύλου που το πρόσωπο του κοιτάζει σαν αντεστραμμένο είδωλο το πρόσωπο του ανθρώπου. 

Σύντροφοι στην ανέχεια, ανακαλύπτουν ο ένας στον άλλο ίχνη μίας θαλπωρής που έχει χαθεί.
Δίπλα τους ένα σκεύος για κάποια δίφραγκα ανθρωπιάς από τους περαστικούς. Αυτά που ίσως τους ζήσουν για άλλη μια μέρα.

Δεν είναι πολιτισμός αυτό που βλέπω στην Ελλάδα. Δεν είναι ούτε καν Ορθοδοξία.
Δεν μπορεί κανένας να μου πει, ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι, ακόμη και εγώ ο ίδιος.
Από την στιγμή που υπάρχουν άδεια σπίτια, αποθήκες, υπόγεια, δεν μπορεί να θεωρείς ότι ένα δίφραγκο φθάνει να σε εξιλεώσει, να σε ξεχρεώσει.
Δεν μπορεί να επιλέγεις ποιον να σώσεις, Έλληνα ή μετανάστη ή σκύλο.
Δεν μπορεί να φιλοσοφούμε την ζωή, να μιλάμε για τον Χριστό, με γεμάτα στομάχια και ζεστά ρούχα, όταν έξω εκεί είναι η αληθινή ζωή και Ορθοδοξία!
Η αυθεντική Αγάπη, δεν διακρίνει τους ανθρώπους, με βάση το από που ήρθανε και βρεθήκανε στο κρύο. 

Η γνήσια και ανόθευτη αγάπη, εξαντλεί τον εαυτό της για τον αδερφό, χωρίς να τον κατακρίνει και μετά σε όλη την φύση μοιράζεται.

Χάσαμε!!! Χάσαμε την Αγάπη!!!!! Ο Θεός ας μας λυπηθεί!