Απλός και φιλεύσπλαχνος ο μακαριστός Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος.

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Η είδηση ότι κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος, μας προκάλεσε συγκίνηση, γιατί κάποτε έτυχε να νιώσουμε την ευσπλαχνία του και την απλότητά του ως φοιτητές.

Καθώς και τους χτύπους της καρδιάς του, που, μπορεί να ασθενούσε, αυτή άλλωστε ήταν η αιτία του θανάτου του, ωστόσο ως προς τα προστάγματά της και τις εκφάνσεις της, οι παλμοί της αντηχούσαν τον ουρανό στη γη.

Και νιώθουμε, αυτή την ώρα, που ο Θεός τον κάλεσε κοντά του, και πλέον ο λόγος δεν έχει εγκωμιαστικό χαρακτήρα, αλλά συναισθηματικό, τη σκέψη και το χέρι μας να μας ωθούν να εξοφλήσουμε την ευγνωμοσύνη και το χρέος, που του οφείλουμε.

Για πολλά χρόνια διετέλεσε διευθυντής του οικοτροφείου της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών στην Κηφισιά.

Εμείς, στην τελευταία περίοδο της θητείας του εκεί, πριν εκλεγεί Μητροπολίτης, ήμασταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διαμέναμε στη Φοιτητική Εστία «Τοσίτσα», που βρίσκεται στην Κάτω Κηφησιά, κοντά στην Εκκλησιαστική Σχολή.

Η Φοιτητική Εστία «Τοσίτσα», την εποχή εκείνη, δεν παρείχε φαγητό και θα έπρεπε να πάμε στο άλλο άκρο, στην Πανεπιστημιούπολη, για να σιτιστούμε.

Τυχαία τον συναντήσαμε μια ημέρα στον ηλεκτρικό από την Κηφισιά προς την «Ομόνοια».

Αφού του είπαμε το πρόβλημά μας, χωρίς δεύτερη σκέψη και με μεγάλη προθυμία, μας είπε να προσερχόμαστε όποτε το θέλουμε για φαγητό στο Οικοτροφείο.

Και πράγματι πολύ συχνά, αν όχι καθημερινά, τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, μεσημέρι και βράδυ, είμασταν συνδαιτημόνες του.

Μάλιστα την ημέρα, που εξελέγη Μητροπολίτης, χωρίς καμία έπαρση, με μεγάλη ταπείνωση, συνέφαγε ανάμεσα στους σπουδαστές.

Και όταν του επισημάναμε «άντε, πάτερ, μεγαλεία τώρα», μας κοίταξε με μια εύγλωττη απάθεια, δείχνοντας ότι δεν τον απασχολούσε καθόλου το θέμα.

Ύστερα από λίγα λεπτά, τόνισε: «Εμένα με ενδιαφέρει η υπηρεσία στην Εκκλησία. Αυτό κάνω κοντά σας, υπηρετώ τον Κύριό μας, αυτό θα κάνω και ως Επίσκοπος».

Και πραγματικά, έτσι συνέβηκε.

Στο πρόσωπό του έβλεπες τον ιεράρχη που αγωνιζόταν, μοχθούσε, υπέφερε, για να κάνει τους ανθρώπους εικόνα τού Θεού και να αναπλάσει μέσα τους το «καθ' ομοίωσιν».

Γι' αυτό το ποιμαντικό έργο του δεν μπορεί να ξεχαστεί και να σκεπαστεί από το χώμα, όπως το σώμα του, γιατί δεν πεθαίνει μια προσφορά, που ήταν στον καιρό της ζωντανή, που είχε αλήθεια και ξύπνησε συνειδήσεις.

Και ταιριάζει σ'αυτόν η ρήση: «Ὅ ὤφειλε ποιῆσαι τοῦτο πεποίηκε».

Σίγουρα έφυγε ικανοποιημένος από αυτή τη ζωή, γιατί στόχευσε πράγματα, τα οποία και κατέκτησε και κυρίως την αφιέρωσή του και τη διακονία του προς το Χριστό και τα πλάσματά του.

Όλες οι εποχές, ακόμη και οι πιο χειρότερες, έχουν τους ανθρώπους του Θεού, τους οποίους εμείς θα τους δούμε και θα τους αντιληφθούμε ολοκληρωμένα, όταν καθαρίσουμε την ψυχή και τα μάτια μας από την αμαρτία.

Ένας απ' αυτούς ήταν και ο αλησμόνητος Παύλος, που υπήρξε όργανό του, για να θρέψει και να πλουτίσει την πνευματική πτωχεία του λαού.

Πηγή:  romfea.gr