Ο απλός και ταπεινός Επίσκοπος Ελευσίνος Ιερόθεος…

Στην εποχή μας οι ξεχωριστοί είναι εκείνοι που έχουν να επιδείξουν πλούτο, κουστωδίες από περιφερόμενους βαστάζους που τους χειροκροτούν και ύφος περισπούδαστο με άποψη αυθεντίας για κάθε θέμα. 

Στην ζωή μας όμως έχουν περάσει και άνθρωποι που δεν τους προσέξαμε, που δεν δια τυμπάνιζαν την αξία τους, δεν τους ένοιαζε καν αν είχαν αξία και που ήταν σπουδαίοι γιατί ήταν ταπεινοί. 

Ήταν εκείνοι που το σπουδαίο τους ήταν πάντα μικρό. Που το ταπεινό τους δεν τους έκανε «λιγότερο». Που κανένα φως δε χρειάζονταν για να λάμψουν. Που καμία ξεχωριστή ιδέα δεν ήταν αυτή που τους έκανε να πάνε μπροστά. 

Που καμία μειονεξία άλλων δεν ήταν αναγκαία για να λάμψουν. Που ότι μικρό και παιδικό θα φάνταζε για εκείνους μεγάλο. Ένας τέτοιος ταπεινός και αθόρυβος άνθρωπος είναι και ο Επίσκοπος Ελευσίνος Ιερόθεος.

Για πολλά χρόνια διακόνησε την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και όμως δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον ίδιο παρά ελάχιστα στοιχεία. Ο  Επίσκοπος Ελευσίνος Ιερόθεος Πετράκης γεννήθηκε το 1930 και στις 16 Φεβρουαρίου του 1977 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Ελευσίνος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. 

Το 1982 θα φύγει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και από τότε βρίσκεται στον Πειραιά ως Ιεροκήρυκας περιοδεύοντας, λειτουργώντας και κηρύττοντας στους Ναούς της Μητροπόλεως. Πάντα ευγενείς και απλός, ισχνός και ασκητικός πήγαινε στους ναούς κρατώντας το βαλιτσάκι του με τα αρχιερατικά άμφια και με το εύθραυστο παρουσιαστικό του σου έδινε την εντύπωση ότι βγήκε μέσα από κάποια τοιχογραφία αγίων των αυστηρών μοναχικών κοινοτήτων. 

Σοβαρός  και μετρημένος χωρίς διάθεση αργολογιών και άσκοπων συζητήσεων, συμμετείχε σχεδόν πάντα στις 31 Δεκεμβρίου κάθε έτους στον πανηγυρικό εσπερινό της ενορίας του Αγίου Βασιλείου και εκεί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το γλυκό του παραινετικό και φιλόστοργα πατρικό του κήρυγμα. 

Τα τελευταία χρόνια με καταβεβλημένες της σωματικές δυνάμεις και χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει την  λειτουργική του διακονία, εφησυχάζει στο Γηροκομείο Πειραιά.

Αρκετοί από εμάς θα θυμούνται το γαλήνιο βλέμμα του μέσα από τα μεγάλα γυαλιά και το σκελετωμένο του χέρι που έτεινε με δυσκολία κάθε φορά που ένας πιστός ήθελε να πάρει την ευχή του. 

Από τον  Επίσκοπο Ελευσίνος Ιερόθεο δεν ακούσαμε τα μεγάλα « εγώ» που βροντοφωνάζουν στα αυτιά μας και γκρεμίζουν ανθρώπους από τα μάτια μας. Δεν ακούσαμε και δεν έζησε τα μεγάλα «ναι» που αξίζουν για μια στιγμή και χάνονται πάντα. Δεν έζησε τα μεγάλα «όχι» για να τα ανταλλάξει με κάτι σπουδαιότερο. 

Ήταν άνθρωπος ικανός να υπάρξει χωρίς την επιβεβαίωση των ανθρώπων, ικανός να υπάρξει χωρίς την  επιβεβαίωση του εγώ του. Θα μένει πάντα γλυκά στην μνήμη μας η αέρινη φυσιογνωμία του και πάντα θα μας θυμίζει ότι ο σπουδαίος άνθρωπος δεν είναι αυτός που πέτυχε πολλά αλλά εκείνος που μας έκανε να αισθανθούμε πολλά…

Κώστας Ζουρδός