31 Ιανουαρίου 1996... Ίμια, Αιγαίον Πέλαγος, Ελλάς.

Τρία Στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού της Πατρίδος μας, Παλικάρια «ωραία σαν ήλιος» βάδισαν «ολόισια στο θάνατο».

Τρία Παιδιά νέα, που εκείνη τη δύσκολη νύχτα άφησαν πίσω τις οικογένειές τους και φάνηκαν «αντάξιοι της Ενδόξου Ιστορίας του Πολεμικού Ναυτικού», όπως τους ζητούσε στο Ιστορικό, πλέον, Ναυτικό Σήμα ο τότε Αρχηγός Γ.Ε.Ν. Αντιναύαρχος Στάγκας.
Ένα Σήμα που κατέληγε με τη φράση «Καλή τύχη και ο Θεός μαζί σας».
Τρεις άνθρωποι, συνειδητοποιημένοι στο καθήκον τους, με πίστη στο Θεό και αγάπη στην Πατρίδα, τίμησαν τις Στολές του και έγιναν Ήρωες, Σύμβολα Αθανασίας και Αιωνιότητος.

Χριστόδουλος Καραθανάσης
Παναγιώτης Βλαχάκος
Έκτωρ Γιαλοψός

Ποιος δεν θυμάται να ξενυχτάμε εκείνο το βράδυ της 30ης προς 31η Ιανουαρίου και να παρακολουθούμε με αγωνία τα τεκτονόμενα από τους δέκτες της τηλεοράσεως;
Ποιος δεν θυμάται, πάλι από την τηλεόραση, «κορυφαίο» πολιτικό πρόσωπο, να λέει για τη Σημαία μας ότι θα ήταν καλό να πούμε ότι «την πήρε ο αέρας» και (τουλάχιστον) να μην κοκκινίζει;
Ποιος δεν θυμάται την επόμενη ημέρα έναν «λίγο», έναν «κοντό» πολιτικό, να ευχαριστεί χωρίς ίχνος φιλότιμου (πού να το έβρισκε;), την τότε Κυβέρνηση των Η.Π.Α. για τη... «βοήθειά» τους;
Ποιος δεν θυμάται τις σπαρακτικές σκηνές του αποχαιρετισμού των Ηρώων από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τους συναδέλφους τους; Προσωπικά, τις θυμάμαι και ακόμα δακρύζω.
«Αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη, μιά φορά κανείς πεθαίνει», είχε πει ο κυρ-Αντώνης, ο πατέρας του Τάκη.
«Μες στου Αιγαίου τα νερά άγγελοι φτερουγίζουν και μέσα στο φτερούγισμα τριαντάφυλλα σκορπίζουν», είχε πει ο πατέρας του Έκτορα καθώς άφηνε για τελευταίο κατευώδιο τρία τριαντάφυλλα πάνω στο λευκό φέρετρο.
Ποιος, μα ποιος, θα μπορέσει να ξεχάσει τέτοια Παλικάρια;
Ποιος, μα ποιος, θα μπορέσει να ξεχάσει τέτοιους Ήρωες;
Και ποιος, ναι ποιος θα βρει το φιλότιμο και τη δύναμη να πει την αλήθεια σε αυτές τις οικογένειες;

Πέρασαν τα χρόνια... και ένας άλλος «τύπος» αναρωτήθηκε αν η θάλασσα έχει σύνορα! Και, πραγματικά, αυτό δεν ξέρω αν ήταν «απορία ηλιθίου» ή πεποίθηση...
Υπάρχει όμως και η αλήθεια...
Εκείνη που μόνο ένας είπε με δάκρυα στα μάτια. Ότι «εκείνο το βράδυ η Ελλάς υπέστη μίαν Εθνικήν ταπείνωσιν», ευχόμενος να μην ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοια τραγικά γενότα. Αλλά για να το πεις αυτό δήμοσια, πρέπει να είσαι Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος!

Καθώς περνούν τα χρόνια από εκείνο το ταραγμένο βράδυ που το Πολεμικό Ναυτικό «έχασε» εν καιρώ ειρήνης τρία άξια Στελέχη, οι «γείτονες» ποτέ δεν σταμάτησαν να προκαλούν.
Ποιος δεν θυμάται την προκλητικότητα με την οποία πριν δύο χρόνια, στις 17 Ιανουαρίου, ένα «καραβάκι των απέναντι» προσπάθησε να εμβολίσει την Κανονιοφόρο "Νικηφόρος" του Πολεμικού μας Ναυτικού; Παλικάρι ο Κυβερνήτης μας, «έχει τη σπίθα μέσα του». Ανήκει σε αυτούς που γνωρίζουν ότι το Αιγαίο είναι η «αυλή» μας και δεν θα την αφήσουμε ποτέ και δεν ξεχνά ποιους έχουμε «παππούδες».

Και πάλι, όμως, οι «απέναντι» προκαλούν. Με θράσος απύθμενο σε κάθε ευκαιρία. Όμως!
Ο Χρήστος, ο Τάκης και ο Έκτορας, είναι για πάντα οι οδοδείκτες του χρέους. Είναι Ήρωες και θυσιάστηκαν για την Πατρίδα! «Τιμή σε εκείνους, όπου στη ζωή τους όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλας, ποτέ από το χρέος μη κινούντες...».

Όσοι τιμούμε τη μνήμη τους, ας ανάβουμε ένα κεράκι με ευγνωμοσύνη για εκείνους. Ας προσευχόμαστε για αυτά τα παλικάρια!

Και ας προσευχόμαστε και για όλα τα Στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού και εν γένει των Ενόπλων Δυνάμεων τούτης της ταλαίπωρης Πατρίδος, για να τα δυναμώνει ο Θεός στην αποστολή τους.

Όσοι μιλάμε για Πατρίδα, ναι για Πατρίδα, όχι απλώς για τη Χώρα μας ή το Κράτος μας, αλλά Πατρίδα, το Έθνος μας, το Γένος μας, μιλάμε γιατί πονάμε και αγωνιούμε. Και ας πουν τρελούς και ακραίους...

Η θυσία των Τριών Ηρώων των Ιμίων είναι σταθμός στην Ιστορία. Γιατί τα Ίμια, δεν είναι δυο κουκίδες στο χάρτη. Δεν είναι δυο βραχονησίδες. Δεν είναι «βοσκοτόπια». Δεν είναι «ψαρότοποι». Δεν είναι, πολύ περισσότερο, «γκρίζα ζώνη».
Τα Ίμια είναι Ελλάδα. Η Ελλάδα η ίδια! Αυτή είναι η παρακαταθήκη των Ηρώων!

Μη δειλιάζουμε! Μη γονατίζουμε! Μην πτοούμαστε! Μη φοβόμαστε!

Ψυχή μας χρειάζεται! Ναι, «ψυχή μωρέ», όπως μας φωνάζει ο Υδραίος Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.

31 Ιανουαρίου 1996 – 31 Ιανουαρίου 2020...

 Ίμια, Αιγαίον Πέλαγος, Ελλάς! Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός.

Σιγή... αλλά όχι σιωπή!

«Όταν βαριά κι αλύπητη ξεσπάει ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είναι όποιος διστάζει». Αθάνατοι!