Η τέχνη του χρόνου είναι να τον βλέπεις ως ζωή, ως ένα ποίημα χωρίς ομοιοκαταληξία.

Στέκεις εκεί ως δούλος με αρχοντική φορεσιά,
ως αμαρτωλός χωρίς χρωστούμενα,
ως ξένος που υιοθετήθηκε,
ως βρέφος που γεννήθηκε.
Στέκεις μέσα στον χωροχρόνο
μα όλα τα βιώνεις διαφορετικά.
Μυστήριο μέγα, παράδοξο, υπέρλογο.
Να στέκεις εκεί μπροστά Του
ενώ είσαι χώμα και πηλός.
Να θωπεύεις την Θεία Χάρη,
ενώ είσαι άχαρος και κοσμικός.
Στέκεις, μα δεν μπορείς να σταθείς
ασυγκίνητος μπροστά στην Θεία συγκατάβαση.

Αξιολογείς τα πάντα διαφορετικά.
Βρίσκεις πλούτο στην πενία, δόξα στην αδοξία, ισχύ στην αδυναμία.
Είναι τότε που ο χρόνος χάνεται μαζί με όλα εκείνα που τον τεμαχίζουν σε παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Όλα γίνονται πλέον μία αστραπή αιωνιότητας.
Όλα γίνονται μία ενιαία εμπειρία πλησμονής.
Τότε που λαξεύονται οι πλάκες της καρδιάς σου με το όνομά Του.
Άλλο να κατανοείς τους λόγους Του και άλλο να Τον γνωρίζεις.
Δεν νιώθεις πλέον τον χρόνο, δεν έχεις αισθήσεις.
Χάνονται όλα· γίνεσαι όλος μία αίσθηση, γίνεσαι αιώνιος ως νεκρός για τον χρόνο, ανύπαρκτος για την φθορά κι ας γερνάς μέσα στην αγκαλιά της.

Κι αν «ο χρόνος πάσχει το κάθε τι», όπως είπε και ο Αριστοτέλης, εσύ νιώθεις ότι απλά εξυπηρετεί το «νυν και αεί».

Ο χρόνος γίνεται δούλος του σκοπού σου. Και ο σκοπός σου είναι ξεκάθαρος, απλωμένος σε κάθε πτυχή της ζωής σου.

Να κοινωνείς την Αλήθεια, να ενδυθείς ένα παρόν μέσα σε ένα αδιάκοπο μέλλον που γεννάται χωρίς παρελθόν.

«Χρόνος ο πάντων πρόγονος» μας λέγει ο Πίνδαρος.

Κι όμως ο πάντων γόνος -ακόμα και του χρόνου- είναι ο Άχρονος.

Κάπου διάβασα ότι ο χρόνος είναι η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας.

Όλα τελικά είναι σχετικά.

Ο χρόνος δεν μας ελαττώνει αλλά μας αυξάνει, δεν μας φθείρει αλλά μας αφθαρτοποιεί, δεν μας απομακρύνει από την Ζωή αλλά μας φέρνει πιο κοντά Της.

Γι’αυτό όταν έρθει ο νέος χρόνος μην πεις ότι γέρασες, αλλά ότι έκανες άλλο ένα βήμα για να γίνεις αιώνιος.

Αρχή, ιστορία, ημέρες και νύκτες, χρόνια...όχι.

Τίποτα από τα παραπάνω.

Η τέχνη του χρόνου είναι να τον βλέπεις ως ζωή, ως ένα ποίημα χωρίς ομοιοκαταληξία.