Εξομολόγηση και προβλήματα.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης έχει πει το εξής σημαντικό, τόσο για τους πνευματικούς όσο και για τον κόσμο που απευθύνεται στους πνευματικούς: «Πολλές φορές πηγαίνουμε στον πνευματικό, για να λύσουμε το πρόβλημά μας.

Αυτό σημαίνει: Σε παρακαλώ μη μου μιλήσεις τώρα για τον Θεόν, μόνο βοήθησέ με να προσαρμοσθώ στη ζωή αυτή, να τακτοποιήσω τα θέματά μου, ώστε να μην υποφέρω, βοήθησε με, να συνδυάσω αυτό που θέλω, που σκέπτομαι ή που αγαπώ, με την δυσκολία που έχω.

Δεν πηγαίνουμε διότι μας ενδιαφέρει ο Θεός, παρ’ ότι εξομολογούμαστε, αλλά διότι μας ενδιαφέρει πώς να βρεθεί λύση».

Το «σημαντικό» βρίσκεται στο ότι μας αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Ασφαλώς, δεν είναι επιλήψιμο να καταφεύγουμε στους πνευματικούς για να εκθέσουμε το πρόβλημά μας, αναμένοντας κάποια λύση που θα δώσει φως στο σκοτάδι μας. Γιατί όμως να μπλέκουμε τη μετάνοια, που η εξομολόγηση ως μυστήριο την εκκλησιοποιεί γι’ αυτό και την ολοκληρώνει, με τα διάφορα προβλήματα της ζωής που μας ταλαιπωρούν μεν αλλά δεν είναι απαραίτητα αμαρτίες, ώστε να χρειάζεται το «πετραχίλι του παπά»;

Νομίζω είναι ουσιαστικό να ξεκαθαρίζουμε το λόγο της προσέλευσής μας, παρά να υποφώσκει η ανάγκη μας για ομαλή πορεία της ζωής πίσω από το λόγο μας «θέλω να εξομολογηθώ». 

Γιατί ο λόγος αυτός σημαίνει: «θέλω να βρω το Θεό μου που έχασα μέσα από τις αμαρτίες μου. Θέλω να επανέλθω στην «οικία του Πατρός» ως ο άσωτος υιός και να καθίσω στο Πατρικό τραπέζι, στηριζόμενος στην αγάπη Του που η δική μου μετάνοια θα ενεργοποιήσει εντός μου».

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είπε πως «στους χίλιους που εξομολογούνται είναι ζήτημα αν οι πέντε μετανοούν». Δεν είναι αλήθεια;

Βέβαια, αρκετές φορές διάφορα προβλήματα της ζωής είναι αποτέλεσμα του λανθασμένου τρόπου ζωής, της αμαρτωλής δηλαδή κατάστασής μας. Όπως ένας ο οποίος κάνει καταχρήσεις (φαγητού, ύπνου, εργασίας κλπ) κι ο οργανισμός του κάποια μέρα αντιδρά με ασθένεια που τα συμπτώματα (πόνος, πυρετός κ.ά.) δείχνουν.

Αν η προσέλευσή μας στον πνευματικό πηγάζει από την ανάγκη να θεραπεύσουμε την ασθένεια – αμαρτωλός τρόπος ζωής – κι όχι μόνο να κατασταλούν προσωρινά τα συμπτώματα (να φύγει το άγχος και η αναστάτωση), τότε υπάρχει δυνατότητα για όντως νέα ζωή. Πόσο όμως είμαστε έτοιμοι κι αποφασισμένοι γι’ αυτή τη νέα ζωή που το ευαγγέλιο επαγγέλλεται; 

Αυτό θα το δείξει η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση στο λόγο του πνευματικού, που θα πρέπει να δει πίσω από τα φαινόμενα τα γινόμενα και να δείξει οδόν σωτηρίας. Να αποκαλύψει π.χ. ότι πίσω από τις οικογενειακές συγκρούσεις κρύβεται το πείσμα να γίνει το δικό μας θέλημα· ότι το άγχος και το υπερβολικό στρες κρύβει απιστία· ότι οι σωματικές ασθένειες μπορούν να εκφράζουν ανεξομολόγητες αμαρτίες· ότι τα όποια προβλήματα μπορεί να τα δημιουργεί ο εγωκεντρισμός μας, η φιλαυτία μας.

Τελικά, το να πηγαίνεις στον πνευματικό μπορεί να σημαίνει αρχή νέας ζωής ή κρίση και κατάκριση, καθώς η προσέλευσή μας στο ποτήριο της Ζωής, τη θεία Κοινωνία, μπορεί να γίνει ή «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» ή «εις κρίμα ή εις κατάκριμα».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας