Μυρωδιές από το Λιβυκό πέλαγος.

π. Λίβυος

Πρέπει με κάθε κόστος να κρατήσεις ανοιχτή την πληγή. Μην βιαστείς να βάλεις ψεύτικα φάρμακα πάνω της. Μην την κρύψεις κάτω από το ψυχικό σου χαλί.

Άφησε το κενό να φωνάζει. Να λαχταρά την πλήρωση του. Να λέει δεν την παλεύω, δεν αντέχω, κάτι μου λείπει, κάτι ζητάω. Μη φοβάσαι τα επώδυνα συναισθήματα. Μονάχα έτσι θα βρεις, όταν θα μένεις πεινασμένος.

Είναι τόσο αληθινό αυτό, ίσως να είναι το πιο αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης σου. Είσαι γεννημένος για το Όλον δεν σε γεμίζει το μερικό, το λίγο και ελάχιστο. Είσαι πλασμένος για αθανασία δεν σε χωρά ο θάνατος.

Ασε αυτή την κραυγή, την πείνα και την δίψα να σε οδηγεί στην αλήθεια. Να σκάβει μέσα σου ανοίγοντας δρόμους. Κάθε πληγή, κάθε τραύμα μπορεί να γίνει ο τρόπος της σωτηρίας σου. Δηλαδή ο τρόπος να δεις αλλιώς την ζωή.

Γιατί συνήθως μέσα από τις πληγές μας βλέπουμε αλλιώς το κόσμο και την ζωή. Είναι η καταστροφή που ορίζει μια νέα αρχή. Όπως λέει ο Χριστός μας, πρέπει να χάσεις για βρεις. Πρέπει να σου λείψω για να με αναζητήσεις. Πρέπει κάτι να πεθάνει για να αναστηθεί.

Ακριβώς αυτή η βαθιά έλλειψη που είναι στις ψυχές όλων μας, εκείνο το κενό που ζητά πληρότητα, είναι που κινεί τα βήματα μας. Άλλωστε πριν γευτούμε τον παράδεισο είχαμε βιώσει την πίκρα της κολάσεως. Γι αυτό μην βιαστείς να βγάλεις το καρφί από την πληγή, λίγο ακόμη μέχρι να μυρίσει Ανάσταση.