Έστω μία φορά.

Να μουν χώμα να με πατούσες.
να μουν βροχή να με κοιτούσες.

Κι εκεί στης ζωής την ξαστεριά σου,
να χανόμουν σαν πλημμυρισμένη φτωχή στεριά σου.

Να μουν βλεφαρίδα στα ματάκια σου,
να μουν αγέρι μέσ' την ανάσα σου.

Και μετά σαν σπουργίτι του χειμώνα
να χανόμουν στης λήθης τον κοιτώνα.

Μονάχα ετούτο πριν κρυφτώ να καταφέρω.
Πριν την στερνή μου πνοή να πράξω, κι ας μείνω ξένος.

Έστω μια φορά για σένα να σταυρωθώ.
Έστω μια φορά για σε να δακρύσω.
Έστω μια φορά για σε να ξαγρυπνήσω.

Όπως ετούτος ο άσημος,
ετούτος ο ερωτοχτυπημένος
που σταυρό δοκίμασε
χωρίς να δείξει μένος.

Για την αγάπη σου,
για την λευτεριά σου,
για την ψυχή σου.

Με γνέφει η ζωή να την ντυθώ
με καλεί να ζήσω χωρίς να μιμηθώ.

Κι η αγάπη σου στέκει και γελά
γεμίζοντας τα όνειρα κενά.

Μια συγνώμη σου χρωστώ,
μια συγνώμη χωρίς τελειωμό.

Και μόνο ετούτο προσδοκώ,
ο χρόνος να γίνει γιατρικό.

Γιατί καρδούλα μου μόνο ετούτο για σε ποθώ,
τ’ ακροδάκτυλά σου να δείξουν ουρανό,
τα μάτια σου να γεμίσουνε με φως,
κι ο έρωτας να φέρει λυτρωμό.