Αποκαλυπτική ταλάντωση στο εκκρεμές του εγκλεισμού της λογικής και της ελευθερίας της πίστης.

Γράφει ο Θεοφάνης Μυλωνάς Βιολόγος, MSc Μοριακής Διαγνωστικής - Θεολόγος

---

Ειλικρινά τι γίνεται; Τι συμβαίνει στον κόσμο μας; Γιατί όλα αυτά στον τόπο μας; Πως είναι δυνατόν να εκφέρονται από επίσημα χείλη τέτοια πράγματα;

Πως και γιατί εκδίδονται αυτά τα διατάγματα; Έσκυψε στενόχωρα το κεφάλι μας, πικράθηκε η καρδιά μας, μαύρισε η ψυχή μας… Πως είναι δυνατόν αυτά να λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας, να διατάσσονται στον τόπο μας, να επιβάλλονται στους ανθρώπους της;

Και δεν αναφερόμαστε σε όλα αυτά που οι υπεύθυνοι με τις υποδείξεις των αρμοδίων υγειονομικών αρχών και φορέων λαμβάνουν, θεσμοθετούν, προνοούν, ελέγχουν και επιτηρούν. Και για τα οποία πολύ τους ευχαριστούμε και ειλικρινώς παρακαλούμε την εξ’ ύψους δύναμη και βοήθεια. Όμως αυτό το τελευταίο;…

Αυτό το τελευταίο: «Αποφασίζουμε την προσωρινή απαγόρευση της τέλεσης κάθε είδους λειτουργιών και ιεροπραξιών σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους θρησκευτικής λατρείας, κάθε δόγματος και θρησκείας… (ΦΕΚ Αρ.Φ.872).

Πριν μερικά χρόνια ένας γνωστός μας παππούς, ο μπάρμπα Γιώργος, ελάμβανε κάθε μέρα μια χούφτα φάρμακα.

Κάθε Κυριακή κοινωνούσε και δεν έπαιρνε κανένα φάρμακο. Σήμερα κοινώνησα έλεγε, πήρα το Φάρμακο, δεν χρειάζονται τα άλλα φάρμακα. Έζησε έτσι πολλά χρόνια ο μπάρμπα Γιώργος και εκοιμήθη ειρηνικά σε βαθύ γήρας.

Η κυρία Δέσποινα ήταν ευλαβής. Δεν νοούσε να χτυπήσει η καμπάνα και να λείψει από το Ναό. Ειδικά στη Θ. Λειτουργία πρώτη έρχονταν και μετά δυσκολίας αποχωρούσε στο τέλος της ακολουθίας. «Μα στην Εκκλησία νιώθω στον Παράδεισο, πως μπορώ να τον αποχωριστώ;», έλεγε.

Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα πιστών που βίωναν το του ιερού ύμνου, «Ἐν τῷ Ναῶ ἐστῶτες τῆς δόξης σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν».

Άλλωστε η Θ. Λειτουργία δεν συνιστά κάποια τυπική επανάληψη τελετουργικής υποχρέωσης, ούτε είναι μια διεκπεραίωση λατρευτικής συνήθειας. Στη Θ. Λειτουργία «μεγενθύνεται ο χρόνος και απλώνεται ο χώρος», ο πιστός ξεφεύγει από την έλξη της Γης, ελευθερώνεται από τους φόβους, υπερνικά τους κινδύνους.

Εκεί επισυμβαίνει η σύγκραση της ζωής του με τη ζωή του Χριστού, η αγαπητική εν μυστηρίω κοινωνία τους.

Εκεί ο πιστός ζει «στο Νυν, το Αεί του Θεού», πέρα και πάνω από φόβους και φοβίες, υπολογισμούς και ανασφάλειες.

Εάν η Εκκλησία δεν μπορεί να μας βοηθήσει στον καιρό της δυσκολίας, δεν μας χρειάζεται ούτε στο μετά της ευκολίας!

Δεν κρίνουμε, ούτε ελέγχουμε. Σκεφτόμαστε φωναχτά και τα αποτυπώνουμε σεμνά. Καταθέτουμε την αγωνία μας όπως αυτή πηγάζει από τα γεγονότα που προαναφέραμε και ενισχύεται από την καθημερινότητα που ζούμε.

Μια αγωνία που θέλουμε να τη μετατρέψουμε σε ήχο καμπάνας δυνατής. Καμπάνα αφύπνισης και κουδούνι εγρήγορσης που μας διατρανώνει την αλήθεια ότι ο πλους του σύγχρονου βίου μας κινδυνεύει να χάσει τη ρότα του.

Σε ακόμα ένα σήμα κινδύνου πως ο στέρεος βράχος της μακραίωνης παράδοσής μας επιχειρείται να μετατραπεί σε κινούμενη άμμο. Κινούμενη άμμο η οποία αντί να μας οδηγεί στην πρόοδο των «ευαγγελιστών» της, απειλεί φορτικά να μας θάψει στις λακκούβες της και να μας πνίξει στη σκόνη της.

Αδελφοί, ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι… ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Είναι πλέον ώρα να σηκωθούμε… «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου...».

Πηγή:   romfea.gr