«Κοινωνικός»… κορωναϊσμός.

Ένας ντόρος τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας σχετικά με τον ιό της… κορώνας! 

Τι ειρωνεία!!! 

Μία «κορώνα» να σε υποτάσσει -κι αυτή τη φορά όπως άλλοτε- μέσω του φόβου που απειλεί την ίδια σου την ύπαρξη. Αλλά για ποια ύπαρξη μιλάμε;

Πάμπολλα γράφτηκαν, γράφονται και θα εξακολουθήσουν να γράφονται για τη «μεγαλύτερη» μετάδοση του ιού από τη μετάληψη της θείας κοινωνίας. 

Σαν να κλείσαμε τα μάτια και τα αφτιά μας στις παράνομες διοργανώσεις καρναβαλιών, στις ετσιθελικές μαζώξεις του νεοέλληνα για να απολαύσει τον καφέ του, στα επίφοβα αυτοσχέδια γλέντια για να διώξει τον θυμό του και σε πόσα ακόμα…

Και να που η «κορώνα» θέλει να επεκταθεί… Όπως ο βασιλιάς που διατάζει κι όλα πρέπει να γίνουν άμεσα όπως τα σχεδιάζει. Και το… φταίξιμο ανήκει -για άλλη μια φορά στα χρονικά της ιστορίας- στην «αντιδραστική» Εκκλησία. 

Ο εύκολος στόχος. Το εύκολο θύμα. Ο φταίχτης που ευθύνεται για όλα τα δεινά στον κόσμο αυτόν. Μια φτιαχτή και σκοτεινή (λόγω απιστίας) «κοινωνική» κατακραυγή που εφιστά την προσοχή όλου του λαού για αποχή από αυτήν. Αντιδράσεις τάχα σε αντιεπιστημονικές απόψεις από ανθρώπους ειδικούς. 

Κι όμως βγαίνουν άχρηστοι για τις ιδέες και τα πιστεύω τους. Με μιας να τους σταυρώσουμε, τους αντιδραστικούς εκκλησιαστικούς… Είκοσι αιώνες από τη σταύρωση Εκείνου αλλά το ξύλο πάνω στον Γολγοθά είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στο χώμα… 

Όποιες «Ακρίτες» και να βγουν εντέλει αυτές θα είναι ο… πιο «αδύναμος κρίκος» γιατί εξώφθαλμα εκπίπτουν στις άκρατες κοινωνικοθρησκευτικές «κορωναϊκές» θέσεις με φόντο τον δήθεν προοδευτισμό. Εξάλλου είναι της μόδας να κατηγορείς κάτι που δεν σε αγγίζει. Είναι οπισθοδρομικό να πιστεύεις σε κάτι που δεν βλέπεις με τα μάτια…

Τούτη όμως η ώρα ζητά σθένος και ψυχή. Οι κατηγόριες κι οι αντιθέσεις δεν βοηθούν σε τίποτα. Μόνο η αγάπη και η πίστη μπορεί να ενώσει. Η πίστη των προγόνων μας, των Νεομαρτύρων που ξεψύχησαν για χάρη του Χριστού, η πίστη του τελευταίου αυτοκράτορα της Μεγάλης εκείνης Πόλης λίγο πριν αλωθεί από τους Τούρκους, του τελευταίου των Παλαιολόγων, που κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων ώστε μετά να πολεμήσει και να πέσει ηρωικά στη μάχη, η πίστη εκείνη του τρανού οπλαρχηγού, του μεγάλου Στρατηγού του ’21, του Κολοκοτρώνη, που μετέλαβε του Σώματος και του Αίματος του Αναστημένου και Νικητή Χριστού για να θυσιαστεί για την Πατρίδα. 

Αυτή την πίστη ζητάμε. Καλύτερα αυτήν ζητάω εγώ. Την πίστη που κοινωνούσε ο παπουλάκος εκείνος, παπα - Χρύσανθος, για τόσα χρόνια στην «άβατη» νησίδα των λεπρών κι έφυγε έσχατος από κει. Μ’ αυτήν την πίστη θα προστρέξω να βάλω μες στις φλέβες μου το Σώμα και το Αίμα Εκείνου γιατί στα σωθικά μου θα ηχεί το «Λάβετε φάγετε…» του Μυστικού εκείνου Δείπνου.

«Κορώνα» ή… «Γράμματα» λοιπόν; Στο χέρι του καθενός ποια πλευρά θα διαλέξει…                                                                                                                               Στέφανος Δορμπαράκης