Τώρα που σιγά σιγά νυχτώνει, να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά καλά χρόνια, που καθόταν τα παιδιά γύρω από τη γιαγιά και άκουγαν παραμύθια.
Ήτανε, λέει, ένας βασιλιάς, που κάθε μέρα απολάμβανε τα αγαθά του. Τα είχε όλα.
Δεν χρειαζόταν να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του και ό,τι ήθελε το είχε μπροστά του. Έτσι και με τα φαγητά. Ό,τι φαγητό ήθελε το είχε.
Έλα που όμως ήρθε η μέρα που δεν τον τραβούσε τίποτα να φάει. Του έφερναν τα ωραιότερα, τα καλύτερα, τα πλουσιότερα φαγητά και αυτός αηδίαζε. Τα είχε όλα μπουχτίσει. Έφεραν σπουδαίους μάγειρες. Τίποτα. Έφεραν γιατρούς, έφεραν κομπογιαννίτες, έφεραν σοφούς. Τίποτα. Μέρα με τη μέρα έλιωνε, έρεβε.
Την άλλη μέρα το πρωί, χαράματα, πριν ακόμη βγει ο ήλιος, τον ξύπνησε ο γέροντας τον βασιλιά και τον έσυρε να πάνε με τα πόδια στα χωράφια. Του έδωσε ένα δρεπάνι και του είπε: "ξεκίνα να θερίζεις".
Άρχισαν λοιπόν να θερίζουν και οι δυό τους μέχρι αργά το απόγευμα. Και μέχρι αργά την νύχτα μάζεψαν τα στάχυα σε δεμάτια. Έτσι έπεσαν ξεροί να κοιμηθούν χωρίς να φάνε όλη μέρα τίποτα.
Την επομένη, ξανά χαράματα, ξυπνάει ο γέροντας τον βασιλιά και του λέει: "Σήκω να πάμε τα δεμάτια με το στάρι στο αλώνι να το αλωνίσουμε". Κουβάλησαν λοιπόν όλα τα δεμάτια στο αλώνι και όλη μέρα αλώνιζαν μέχρι το βράδυ. Και πάλι λοιπόν κατάκοποι και νηστικοί έπεσαν να κοιμηθούν.
Την τρίτη μέρα ξυπνάει ο γέροντας τον βασιλιά και του λέει: "Σήκω να κουβαλήσουμε τα σακιά με το στάρι μέχρι τον μύλο για να τα αλέσουμε και να πάρουμε το αλεύρι". Έτσι λοιπόν όλη μέρα άλεθαν το στάρι μέχρι το σούρουπο.
Ο βασιλιάς είχε ήδη αρχίσει να πεινάει, αλλά δεν έλεγε τίποτα. "Έλα τώρα να ζυμώσουμε" του λέει ο γέροντας. Και αφού τελείωσαν το ζύμωμα, έπλασαν πεντέξι καρβέλια, άναψαν φωτιά στο φούρνο και τα έβαλαν να ψήνονται. Κάθε λίγο ρωτούσε ο βασιλιάς: "Σε πόση ώρα θα είναι έτοιμα;"-
"Περίμενε" του έλεγε ο γέροντας. "Πεινάω πολύ" του έλεγε ο βασιλιάς. Ώσπου ήρθε η ώρα και έβγαλε ο γέροντας τα ψωμιά από το φούρνο. Ο βασιλιάς όρμησε πάνω στα ψωμιά και άρχισε να τρώει ένα από αυτά με λαχτάρα και γεμάτος ευχαρίστηση αναφώνησε: "Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου!"
Στο διά ταύτα.
Είναι η δεύτερη Κυριακή σήμερα, που δεν τελέστηκε θεία Λειτουργία. Ούτε εκκλησιασμός, ούτε θεία κοινωνία. Και απ΄ ότι φαίνεται θα τραβήξει το πράγμα πολύ ακόμη.
Το έχω γράψει πολλές φορές τις τελευταίες μέρες, ότι αυτό που βιώνουμε είναι μία θεία παιδαγωγία.
Είναι ένα επιτίμιο όχι μόνο ακοινωνησίας, αλλά επιτίμιο εκκλησιασμού, συμμετοχής στις ακολουθίες και ένα επιτίμιο εγκλεισμού, που μας επιβάλλει ο ίδιος ο Θεός.
Όχι από τιμωρία, όχι από εκδίκηση, αλλά από αγάπη και με πολλή σοφία. Σαν τον γέροντα, να πούμε, του παραμυθιού. Όλοι μας ήμασταν μικροί βασιλιάδες που τα είχαμε όλα. Στο τέλος, τα μπουχτίσαμε.
Έχασαν την αξία τους, έχασαν την ουσία και έμεινε ένας ξερός τύπος. Τώρα λοιπόν τα στερούμαστε, όπως ο βασιλιάς στο παραμύθι, μέχρι να μας ξαναέρθει η όρεξη. Μέχρι να το λαχταρήσουμε. Μέχρι να ξελιγωθούμε.
Όμως για να πετύχει η θεραπεία μας, εκτός από την "αφαγία" μας (που ήδη δοκιμάζουμε), απαιτείται και κάτι πάρα πάρα πολύ σπουδαίο. Η δουλειά! Τι δουλειά;
Να εργαστούμε πνευματικά, τώρα που είμαστε στα σπίτια μας. Αν από το πρωί μέχρι το βράδυ κολλήσουμε μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή ή του κινητού μας, τι κάναμε; Μηδέν εις το πηλίκον! Ή μάλλον ούτε μηδέν. Κατεβαίνουμε στο μείον. Θα είμαστε για το τρελοκομείο!
Να βάλουμε στη ζωή μας περισσότερη προσευχή!
Να κάνουμε κοινή προσευχή με την οικογένειά μας!
Να αρχίσουμε να μελετάμε την Καινή Διαθήκη!
Να διαβάσουμε και κανένα άλλο πνευματικό, χριστιανικό βιβλίο από τα χιλιάδες που υπάρχουν.
Να ακούσουμε και καμιά ομιλία πνευματική.
Μόνον έτσι θα έρθει η γιατριά.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη στον γέρο του παραμυθιού, ή αλλιώς στον Ουράνιο Πατέρα μας, που μας στερεί προς στιγμήν τα αναγκαία. Να είμαστε βέβαιοι, ότι θα μας τα ξαναδώσει. Ας είμαστε μέχρι τότε έτοιμοι.
π. Εμμανουήλ Μπουζινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου