Στην μορφή ενός ασυμβίβαστου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις τους έκανε πλάκα με την κηδεία του.

Τον περιμένανε στο Α’ Νεκροταφείο κι αυτός είχε κανονίσει να ταφεί στην Παιανία σε πολύ στενό κύκλο.

Έτσι, ακόμα και με τον θάνατό του κατάφερε ένα καλό χαστούκι στην υποκριτική κοινωνία που ήταν έτοιμη να τον κάνει επέτειο.
Το τι χολή χύθηκε εκείνες τις μέρες για εκείνη του την πράξη, δεν λέγεται.

Σε μια ανάλογη κατάσταση (δεν είναι τύχη, είναι θεία πρόνοια) ο Μανώλης Γλέζος ετάφη σήμερα σε πολύ στενό κύκλο επίσης, κι έτσι δεν μπόρεσε το φιλοθεάμον κοινό να μετατρέψει την κηδεία του σε παράτα, επέτειο και λογοδιάρροια.
Έτσι κατόρθωσε να μείνει στον μύθο που του αξίζει και να μην τον σκυλεύσουν τα ΜΜΕ, οι αριστεροί, οι δεξιοί και οι μισθωτοί τεχνικοί της εξουσίας.

Ο Γλέζος έκτός από την ιστορική του πράξη, έκανε κι άλλη μία, η οποία τοποθετημένη στην σωστή της βάση μπορεί να είναι και μεγαλύτερο ανδραγάθημα από την υποστολή της Γερμανικής σημαίας.
Οι Γερμανοί, στο κάτω-κάτω, εχθροί ήταν και κατακτητές.

Όμως η πράξη του εκείνη να παρατήσει το βουλευτικό αξίωμα και να πάει να γίνει Κοινοτάρχης Απειράθου Νάξου, εστρέφετο εναντίον της ίδιας της ποιότητας της πολιτικής.

Το κράτος αυτό που τον ψέκασε στο πρόσωπο με δακρυγόνα από απόσταση ενός μέτρου ήταν έτοιμο να καταβροχθίσει τον θρύλο του αλλά ο Γλέζος τους την έκανε τελικά.

Η σύμβασή τους, είχε διαισθανθεί σ’ αυτόν μιαν άλλη απειλή και μόνο πεθαμένος τους βόλευε, αλλά τελικώς δραπέτευσε για πολλοστή φορά.

Απο τον Lefteris Miaoulis