«Αν δε μου ’δινες την ποίηση Κύριε».

Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,

δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.

Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.

Ενώ τώρα ευτύχησα να ’χω μηλιές,

να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,

να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,

η έρημός μου λαό,

τα περιβόλια μου αηδόνια.

 

Όμως, δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα.

Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.

Γιατί θα ‘ρθει το βράδυ μου.

Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι το βράδυ μου, Κύριε,

και πρέπει να ‘χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου 

εκκλησιά για τους τσοπάνηδες της αγάπης.
 
                                                                                                                                                        Νικηφόρος Βρεττάκος