"Να σου δώσω ένα φιλί να περάσει;"

Το χειρότερο είδος μοναξιάς είναι να σε ξεχνούν οι άνθρωποι..που ήσουν πάντα εκει για αυτούς πριν κάν στο ζητήσουν.
Συνήθως, μεγαλώνοντας, μεγαλώνει κι η απόστασή μας απ' τους γεννήτορές μας.

 

Κάποτε, τρυπώναμε στο κρεβάτι τους τα πρωινά για αγκαλιές, κλαίγαμε στην αγκαλιά τους και μας έφτιαχναν το αγαπημένο μας φαγητό όταν ήμασταν άρρωστοι.
Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι, πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι, μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε: "Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;"