Ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και η Θεία Κοινωνία.

Κάποτε που ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής δεν μπορούσε να κοινωνήσει λόγω διαφόρων δυσκολιών και στενοχωριόταν πολύ, μια εορτάσιμη ημέρα, ύστερα από τρεις μήνες εγκλεισμού, έστειλε τον υποτακτικό του τον πατέρα Αρσένιο να κοινωνήσει λέγοντάς του:

-Πήγαινε εσύ. Εγώ δεν θα ‘ρθω, διότι δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου. Θα μείνω εδώ και θα συνεχίσω την ευχή. Εσύ πήγαινε στην Εκκλησία.

Έτσι κάθησε στο κελλάκι του λυπημένος που δεν μπορούσε να κοινωνήσει.

Οι λογισμοί πηγαινοέρχονταν.. «Ανάξιε, ταλαίπωρε, από τις αμαρτίες σου δεν μπορείς να κοινωνήσεις».

Εκεί που καθόταν λοιπόν, κλαίγοντας και ελεεινολογώντας τον εαυτό του, ξαφνικά πλημμύρισε το κελλάκι του από φώς. Άνοιξε η στέγη του και κατέβηκε ένας νέος άνθρωπος με φτερά και στάθηκε μπροστά του, ήταν Άγγελος Κυρίου.

«Ε, μόλις που μπορούσα να τον κοιτάξω διότι η όψη του ήταν σαν αστραπή. Έβαλε μέσα εις τον κόρφο του το χέρι του και έβγαλε ένα όμορφο κουτάκι, στρογγυλό, φωτεινό, όλο άπλετο Φώς ήταν, το Φώς του άλλου κόσμου.

Τότε ο Άγγελος άνοιξε το κουτάκι και με προσοχή και μου ένευσε να ετοιμασθώ και πήρε από μέσα μια μερίδα Άρτου με τη λαβίδα. Άνοιξα το στόμα μου και με κοινώνησε λέγοντας: Σώμα και Αίμα Χριστού, μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Ιωσήφ μοναχός. Μετά, μου χαμογέλασε σεμνά ο Άγγελος, έκλεισε το σκεύος και ανελήφθη δια της στέγης. Έπειτα έγινε πάλι σκότος εις το δωμάτιόν μου».

Ο άγιος αναφέρει πως για μια εβδομάδα μετά δεν γεύτηκε ούτε νερό, ούτε φαγητό λόγω της ψυχικής φόρτισης από το υπερφυσικό φαινόμενο που έζησε. Τέτοια συναισθήματα χαράς και ευτυχίας δεν είχε ξαναζήσει.

Από το βιβλίο του Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνα «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ».