Δύο νέα σποτάκια τούτες τὶς ἡμέρες προβλήθηκαν ἀπὸ τοὺς τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Σκοπὸ εἶχαν νὰ μᾶς συμβουλεύσουνκαὶ νὰ μᾶς προετοιμάσουν γιὰ τὴ νέα αὐτὴ περίοδο τῆς ζωῆς μας,γιὰ τὴ φάση τῆς «κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης».
Ἕνας γοητευτικὸς ἄνδρας καὶ μιὰ ὄμορφη γυναίκα, ἀπευθύνονται σὲ ἐμᾶς τοὺς θεατές, μεταφέροντάς μας διαλόγους ποὺ εἶχαν μὲ δικά τους πρόσωπα, κοντινὰ καὶ οἰκεία.
Καὶ οἱ δυό τους ἐμφανίζονται σ’ ἕνα περιβάλλον κενό, σ’ ἕνα φόντο λευκό καὶ ἀποστειρωμένο· στέκονται καταμεσῆς τοῦ τίποτα καὶ τοῦ πουθενά.
Ὁ πρῶτος μιλᾶ γιὰ τὴ σύντροφό του, ἡ ὁποία ζητᾶ μιὰ βόλτα στὴν πλατεία· ἡ δεύτερη γιὰ κάποιους φίλους, οἱ ὁποίοι θέλουν νὰ βρεθοῦν ὡς «παρέα».
Κι οἱ δύο πρωταγωνιστὲς παρουσιάζονται ἐνοχλημένοι, ἄν ὄχι θυμωμένοι, ἐξαιτίας τῶν προτάσεων ποὺ δέχθηκαν ἀπὸ τοὺς συνομιλητές τους καὶ μιλώντας δεικτικὰ καταγγέλουν τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς σκέψεις ἐκείνων, γιὰ μιὰ ἔξοδο ποὺ κρύβει τὸν κίνδυνο τῆς συνάντησης μὲ ἄλλους πολλούς.
Δυὸ πρόσωπα μιλοῦν, ὁ ἕνας γιὰ τὴν ἀγαπημένη του, κι ἡ ἄλλη γιὰ τοὺς φίλους της, κατηγορώντας τους σὲ ὅλους ἐμᾶς γιὰ ἀνευθυνότητα· μιλοῦν δηλαδή, σὲ μιὰ ὀμήγυρη ἀγνώστων, ποὺ «βρέθηκαν» ξαφνικά μπροστά τους καὶ μοιάζουν διαθέσιμοι νὰ ἀκούσουν τὰ παράπονά τους· μάλλον ἔτοιμοι καὶ νὰ συμφωνήσουν μ’ αὐτά.
Καμία ἐπιείκια δὲν φαίνεται νὰ εἶναι ἀνεκτὴ πρὸς τὰ ἀσύνετα λόγια τῶν συνομιλητῶν, καμία διάθεση νὰ παρηγορηθεῖ ἡ βιαστική τους ἐπιθυμία γιὰ ἀντάμωμα, καμία κατανόηση δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει στὴ δική τους ἀνάγκη νὰ ἀντικρύσουν ἄλλους ἀνθρώπους, σὲ μέρη γνωστά, ποὺ στερήθηκαν γιὰ καιρὸ πολύ.
Εἶναι ἀδιαμφισβήτητα γιὰ τοὺς καταγγέλοντες τούτοι οἱ φίλοι μιὰ ἀπειλή· τί κι ἄν εἶναι πρόσωπα οἰκεία καὶ ἀγαπημένα; τί κι ἄν γνωρίζουν τὴν καλοσύνη καὶ τὰ χαρίσματά τους; τί κι ἄν κέρδισαν κάποτε τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴ φιλία τους;
Στὴ νέα αὐτὴ ἐποχὴ τῶν σχέσεων, δὲν χωροῦν τέτοιου εἴδους εὐαισθησίες.
Πρέπει νὰ ἀπομονωθοῦν καὶ νὰ συνετισθοῦν, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι κίνδυνος, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι «γιὰ μάζεμα» γιατὶ αὐτοὶ εἶναι «ποὺ θὰ μᾶς ξαναγυρίσουν στὸ χθές».
Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ἀναφερθῶ καὶ νὰ κρίνω τὴν οὐσία τῶν μέτρων καὶ τὼν κανόνων ποὺ διαφημίζονται ἀπὸ τοῦτα τὰ σπότ.
Ἀφήνω τὸν τρόπο καὶ τὸν ρυθμὸ τῆς ἐπανόδου μας στὴν κανονικότητα στοὺς εἰδικούς καὶ στοὺς γνωρίζοντες, μιᾶς κι ἐγὼ δὲν εἶμαι σὲ καμία περίπτωση ἕνας ἀπ’ αὐτούς.
Μιλῶ ὅμως γιὰ τὴν πρόταση βίου ποὺ κομίζουν, γιὰ τὸ πρότυπο σχέσεων ποὺ εἰσηγούνται τοῦτες οἱ διαφημίσεις· μιλῶ γιὰ τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος ποὺ ἀποπνέουν.
Οἱ δύο συμπαθεὶς ἠθοποιοὶ καλοῦνται νὰ ὑποκριθοῦν δύο «ἢρωες» ποὺ μὲ ὅπλο τὸ δίκιο τους
ἐπιτίθενται σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν καταλαβαίνουν· δύο φιγούρες σκληρές καὶ ἐριστικές, ποὺ κατ’ οὐσία ἔχουν διαλέξει ὡς φίλο μονάχα τὸ φόβο· δύο ἄτομα ποὺ ἀπαρνοῦνται ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν, μιλῶντας γι’ αὐτοῦς μὲ ἀπαξίωση καὶ θυμό, ἀρνούμενοι νὰ συμπορευθοῦν μαζί τους.
Ὄχι φυσικά, δὲ ἀπαιτῶ νὰ τοῦς ἀκολουθήσουν στὴ βόλτα πρὸς τὴ πλατεία, στὸν ἐπικίνδυνο συγχρωτισμὸ καὶ στὴν ἀσύνετη ἀνεμελιά· ὅμως περιμένω κι ἐλπίζω, πὼς ὅλοι μας, μετὰ ἀπὸ τὴ μεγάλη δοκιμασία τῆς πανδημίας θὰ βαδίσουμε μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ στὴ ζωή ἐπιλέξαμε ὡς φίλους σὲ ἕνα δρόμο ὑπομονῆς καὶ κατανόησης· σὲ ἕνα μονοπάτι νοιαξίματος καὶ ἐνδιαφέροντος· σὲ μιὰ πορεία τιμῆς καὶ σεβασμοῦ.
Οἱ ἐμπνευστὲς τῶν δύο αὐτῶν διαφημιστικῶν ἢδη ἀπέσυραν τὸ πρῶτο, γιατὶ προκάλεσε ἀντιδράσεις· καὶ μάλλον σύντομα τὸ ἴδιο θὰ κάνουν καὶ μὲ τὸ δεύτερο, γιατὶ σίγουρο εἶναι πὼς δὲν θὰ μπορέσει νὰ πείσει, ὅτι τοῦτο τὸ μοντέλο σχέσεων ποὺ στηρίζεται στὴν καταγγελία τῆς οἰκειότητας καὶ στὴν ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὴν ἀγάπη μπορεῖ ἀληθινὰ νὰ μᾶς πάει μπροστά· δύναται πραγματικά νὰ μᾶς χαρίσει ζωή.
Αυτά αποσύρθηκαν· μοιάζει ὅμως σχεδὸν βέβαιο πὼς θὰ ὑπάρξουν σύντομα καὶ ἄλλα πολλὰ...
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου