Ο Άγιος, που δεν ήθελε να τον επαινεί ο κόσμος.

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Ομολογουμένως η εξέταση του προσώπου και του βίου του Οσίου Ιωσήφ του αναχωρητή, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 17 Ιουνίου, είναι δύσκολη.

Ακριβώς γιατί είναι μεγάλη ασκητική φυσιογνωμία, αλλά διασώζονται ελάχιστο στοιχεία γι' αυτόν.

Έτσι θα αναδειχθούν σ' αυτό το κείμενο μερικές μόνο πτυχές της προσωπικότητάς του, ώστε να υπάρξει μια ασθενή έστω σκιαγραφία του. 

Συχνά αποσυρόταν σε έρημους τόπους, ακολουθούμενος από μαθητές του, προκειμένου να μην τον επαινεί ο κόσμος. Θεωρούσε τους ανθρώπινους επαίνους πνευματική ζημιά.

Οι μαθητές του δεν τον εγκατέλειπαν, γιατί έβλεπαν τα πολλά χαρίσματά του, τα οποία ήταν η αιτία άλλωστε, που είχε γίνει διάσημος. 

Και η τιμή, που του απέδιδαν οι Χριστιανοί ήταν δικαιολογημένη, αφού η εγκράτειά του, η ταπεινότητά του, η αδιάλειπτη προσευχή του, η υμνολογία του Θεού  και η αδιάκοπη προσευχή του, τον είχαν αναδείξει ως μια εξέχουσα μορφή.  

Ολοένα γινόταν και περισσότερο αγνός, μελετώντας τις βουλές του Θεού. 

Έζησε μακριά από τον κόσμο και τους ανθρώπους, ήταν, όμως, κοντά στο Θεό και βύθιζε το βλέμμα και τη σκέψη του όχι στα προσωρινά, αλλά στα αιώνια. Όχι στα κοσμικά, αλλά στα υπερκόσμια.

Ο Ιωσήφ ο αναχωρητής είναι ένα παράδειγμα αρετής. Και όλοι μας, εάν και δεν αντέχουμε να τον φτάσουμε, μπορούμε, όμως, να εμπνευστούμε από αυτόν.

Από τις αρετές του, εκείνη, που γινόταν αμέσως αντιληπτή ήταν η εγκράτειά του. Και προκαλούσε στους συγχρόνους του θαυμασμό και έκπληξη.  Φτωχή η ενδυμασία του, λίγα κουρέλια επί της ουσίας.

Και η τροφή του λιτή, λιτότατη. Χόρτα έτρωγε καθημερινά και δεν ήξερε άλλο ποτό, εκτός από το νερό. 

Μια άλλη αρετή, που τον φωτίζει μέσα στο διάβα των χρόνων, είναι η ταπεινοφροσύνη του.  Αυτή τον ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά... Ως το θρόνο του Θεού. 

Και δεν ήταν καθόλου τυχαία αυτή η ταπεινοφροσύνη του. Προερχόταν από τη βαθιά συναίσθηση της αλήθειας. Από την άγια και ανεπίληπτη ζωή του. Από την αγωνιστική του δύναμη και αντοχή. Από αγάπη προς το Θεό. 

Ο Ιωσήφ ο αναχωρητής μας κάνει να συλλογιστούμε πως  πρέπει να κοιτάμε στην αιωνιότητα και να μη συμβαίνει ότι με τα έντομα, που ζουν ένα μόνο εικοσιτετράωρο και φαντάζονται ότι η ζωή  τους είναι μεγάλης διάρκειας. Να μη νομίζουμε, δηλαδή, ότι ο χρόνος, που ζούμε στον κόσμο, είναι αιωνιότητα, 

Ποιος ξέρει πόσο πάλεψε με τον εαυτό του ο Ιωσήφ ο αναχωρητής; Δεν κόβονται εύκολα από ημέρα σε ημέρα οι δεσμοί με τον κόσμο. Δεν είναι απλή υπόθεση να αρνηθεί κανείς στον εαυτό του όσα επιθυμεί.

Θα περάσει υποχρεωτικά την κρίση της δοκιμασίας. Αν νικήσει, τὀτε παίρνει την απόφαση. Παρακάμπτει τον παλαιό άνθρωπο και νιώθει τη χαρά του Θεού.

Πηγή:  romfea.gr