ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.

Ζήτημα τιμής για το υπουργείο της ελληνικής παιδείας η άψογη διεξαγωγή των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Διαβεβαιώσεις για τον σεβασμό στον κόπο των μαθητών και στην αγωνία τόσο των ιδίων όσο και των γονέων τους. 

Πηχυαίοι τίτλοι στις εφημερίδες για το εύκολο ή το δύσκολο των θεμάτων. Συνεργασία πάντοτε με φροντιστήρια, τα οποία δίνουν έγκυρες και υπεύθυνες απαντήσεις, για να ξέρουν τα παιδιά τι γράψανε. Στατιστικά στοιχεία όταν ανακοινώνονται οι βαθμοί. 

Συζήτηση για την άνοδο ή πτώση των βάσεων. Οι πρώτοι των πρώτων δίνουν συνεντεύξεις: «κουράστηκα, στερήθηκα τις βόλτες, έβαλα στόχους που ονειρεύτηκα και πέτυχα, έχω χαρά και πιο πολύ οι γονείς μου». Σχεδόν ποτέ όμως οι πρωταγωνιστές δεν έρχονται να προβληθούν λίγα χρόνια μετά, όταν δίνουν τις τελευταίες εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, για να πάρουν το πτυχίο τους. Να ερωτηθούν αν άξιζε το ταξίδι, αν η Ιθάκη τελικά ήταν η πατρίδα τους.
Στατιστική τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις και που παλεύουν να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κι αν δεν τα καταφέρουν για εκεί, υπάρχουν τόσα κολλέγια, τόσα ΙΕΚ, τόσες ευκαιρίες να καταρτιστούν ώστε να έχουν ένα χαρτί στο χέρι, το όνειρο κάθε αστικής ελληνικής οικογένειας, αλλά και εκείνων που θέλουν τα παιδιά να έχουν κάνει κάτι στη ζωή τους.

Οι κινδυνολογούντες μιλούν για πτυχία χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, για χαρτιά «πουκάμισα αδειανά». Ποιο παιδί όμως που παλεύει το σκέφτεται αυτό; Ένα διαρκές «θα δούμε» κυριαρχεί. Κι ένα «έχει ο Θεός» σε όσους πιστεύουν.
Πόσο διαφορετική θα ήταν μια πολιτεία η οποία θα παρακολουθούσε με διάκριση τα ελληνόπουλα που ξεκινούνε το ταξίδι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Που θα ενθάρρυνε τα πανεπιστήμια να έχουν θεσμούς και πρόσωπα που θα λειτουργούσαν με αυθεντική συμβουλευτική, που θα έδιναν πλαίσια ώστε οι επιτυχόντες των εξετάσεων να βρίσκουν ευκαιρίες ώστε να έχουν εναλλακτικές λύσεις αν κάπου ξαστοχήσανε, πριν φτάσουν στις τελευταίες εξετάσεις, για να κορνιζάρουνε ό,τι δεν αγάπησαν. 

Μια πολιτεία που ενώ μεριμνά για την κινητικότητα μεταξύ των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ώστε να μπορούν οι επιτυχόντες να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν και άλλους κόσμους και άλλα επίπεδα παιδείας, δεν παύει να τους βλέπει ως στατιστικές.
Ας μην ονειροβατούμε. Τα πλαίσια σε δένουν, αλλά και σε κρατάνε εν ταπεινώσει. Σου δείχνουν ότι πρέπει να τελειώσεις έναν κύκλο, τον οποίο επέλεξες ίσως χωρίς πολλή επίγνωση και να δεις την συνέχεια με την προοπτική του επιμένοντος, αλλά κι αυτού που μπορεί να χτυπήσει πόρτες, να έχει φιλοτιμία, να προσθέσει γνώσεις, να μη φοβηθεί τη σκληρή δουλειά. 

Φοιτητική ζωή δεν σημαίνει να κάθεσαι, να γλεντάς, να βγάζεις τα απωθημένα σου. Σημαίνει κυρίως να ανοιχτείς στον κόσμο των ενηλίκων, μαθαίνοντας, κρίνοντας τις αξίες σου, χτίζοντας μια νέα ταυτότητα, χωρίς να χάσεις τη δροσιά της νιότης. Σημαίνει απογαλακτισμό από τις βεβαιότητες της οικογένειας. Σημαίνει δικαίωμα στο λάθος που θα σε κάνει σοφότερο. Σημαίνει κριτική της πραγματικότητας «με λογισμό και μ’ όνειρο». Σημαίνει αναζήτηση του Θεού, και μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους.
Οι πρώτες εξετάσεις των Πανελλαδικών είναι η είσοδος σε μία σειρά εξετάσεων, στις οποίες οι ρόλοι εναλλάσσονται. Ας έχουν οι νέοι την προσευχή, την κατανόηση, την στήριξη, την αγάπη όλων ημών των μεγαλυτέρων, οι οποίοι συνεχώς τους εξετάζουμε και πολύ συχνά τους καταδικάζουμε. Καλή φώτιση να έχουν!                                                                                                                                              . Θεμιστοκλής Μουρτζανός