Η πείνα και ο κορωνοϊός στην Αφρική.

του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου

---

28 χρόνια ταπεινής διακονίας

Δεν είναι δυνατόν να σκιαγραφήσω τη δημιουργηθείσα κατάσταση με την παρουσία του κορωνοϊού τους τελευταίους τέσσερις μήνες, που έχουμε εγκλωβιστεί κυριολεκτικά και δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η συνέχεια.

Αποφάσισα να μην εγκαταλείψω τον τόπο της διακονίας μου, αφού ο κόσμος όλος υποφέρει και ταλαιπωρείται. 

Παραμένοντας εδώ είχα την ευκαιρία και ταυτόχρονα την ευλογία να ζήσω στιγμές που θύμιζαν ιστορίες της Βίβλου δηλ. αποκαλυπτικές.

Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα συνεχισθεί αυτή η κατάσταση. Εκείνο που διεπίστωσα από τη διακονία μου, ανάμεσα στους ανθρώπους της Κένυας τούτο τον καιρό, είναι τελικά ότι οι άνθρωποι εδώ θα πεθάνουν από την πείνα κι όχι από τον κορωνοϊό.

Αυτά διεπίστωσα, όταν σ΄ όλο αυτό το διάστημα έκανα μια προσπάθεια, βασικά εκστρατεία αγάπης και προσφοράς στους βασανισμένους και πολυταλαιπωρημένους ανθρώπους που τους ξέχασαν οι πάντες, τους λησμόνησαν, ιδιαίτερα τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.

Μπήκα στα σπίτια τους ένα - ένα και είδα τις τρομερές συνθήκες διαβίωσής τους. Κάθισα μαζί τους και μοιράστηκα τον πόνο και τη στενοχώρια τους. Τους έδωσα θάρρος και ελπίδα.

Το γεγονός της πείνας ήταν φυσικά στο επίκεντρο της όλης αποστολής. Δεν γνωρίζω πόσες οικογένειες ανακούφισε η Ορθόδοξή μας Εκκλησία. Έλεγα ότι το λίγο που έχουμε θα το μοιραστούμε μαζί τους.

Συνέπεσε και η επέτειος της χειροτονίας μου σε Επίσκοπο. Μια ολόκληρη διακονία είκοσι οκτώ χρονών σε τόσες χώρες της Αφρικής: Κένυα, Μαλάουι, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, Μποτσουάνα, Αγκόλα κ.τ.λ. Ευλογημένες χώρες και στιγμές συγκλονιστικές και ανεπανάληπτες. Και άλλα δεκαπέντε χρόνια ως λαϊκός.

Μια ζωή που παρά τις δυσκολίες, τις αρρώστιες (εγχειρήσεις), απογοητεύσεις, στερήσεις … Υπήρχε πάντα δυναμικά στην πορεία αυτή η παρουσία του Θεού. Με κρατούσε από το χέρι και με οδηγούσε.

Με ανθρώπινες δυνάμεις ήταν αδύνατο να συντελεστεί αυτό το έργο. Εκείνος ο δημιουργός και ο εκτελεστής όλων των έργων. Οι 150 ναοί που εγκαινιάστηκαν ήταν η δική Του η επέμβαση και εκπλήρωση, Γυμνάσια και Δημοτικά, κλινικές και ορφανοτροφεία, ένας σύντομος απολογισμός.

Γι’ αυτό διάλεξα να γιορτάσω τα 28 χρόνια της διακονίας μου ως Επίσκοπος, στη μέση του πουθενά, σε μια πρόχειρη Εκκλησία, με τσίγκους και ξύλα, με τους πιο φτωχούς και πεινασμένους. Ούτε πολυτέλεια ούτε μεγαλοπρέπεια ούτε επίσημοι.

Κοιτούσα γύρω μου και έβλεπα πέντε – δέκα εικόνες του Θεού που ήλθαν να συμμετάσχουν στη χαρά του Επισκόπου τους.

Η λειτουργία ήταν το αποκορύφωμα και η συμμετοχή στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Ήσυχα κι ευλογημένα όλα.

Για να καλύψουν τις «ρωγμές» πήραν τις σακούλες και κάλυψαν τα κενά, για να μην μπαίνει μέσα σκόνη και αέρας. Υποτίθεται ότι χρησιμοποίησαν τις σακούλες αυτές και σαν κουρτίνες, αφού δεν υπήρχαν παράθυρα για να φαίνεται κάπως ο υποτιθέμενος ναός επίσημος. Για χαλί το ίδιο.

Οι σακούλες ήταν εκείνες πάλι που έσωσαν την όλη κατάσταση. Μου ήλθαν στη σκέψη τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών Παύλου «Ενοικήσιν εν αυτοίς και εμπεριπατήσω και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονται μοι λαός» (Β΄ Κορινθ. 6/16).

Αυτό είναι ακριβώς το μυστικό όλης αυτής της μακράς διακονίας μου, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους που στερούνται των πάντων κι όμως είναι καθαροί και ευτυχισμένοι, μέσα σ’ αυτή την αθλιότητα των στερήσεων που ζουν.

Τα πιο πάνω λόγια του Αποστόλου Παύλου απευθύνονται σ’ αυτούς τους απλοϊκούς και ίσως αγράμματους ανθρώπους, εδώ στο πουθενά.

Τι άλλο μπορούσε να τους κάνει πιο ευτυχισμένους από εκείνο το θείο δώρο της αγάπης του Θεού. Δεν είχαν ανάγκη από τίποτε άλλο. Ήταν αρκετό ότι οι απλοϊκές ψυχές τους είχαν μέσα τους τον ίδιο τον Θεό και Δημιουργό τους.

Τι άλλο ποιο ακριβό και πολύτιμο από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που τα δέχονται και γεύονται όλα τ’ αγαθά τους μέσα σ’ αυτή έστω την κατάσταση που στερούνται των απαραίτητων αγαθών της διαβίωσής τους.

Κι όλες αυτές οι ματαιότητες και η χλιδή δεν θα τους πρόσφεραν μεγαλύτερη χαρά κι ευλογία απ’ αυτή που γεύτηκαν σήμερα με την παρουσία του πνευματικού τους πατέρα, που ήλθε να γιορτάσει μαζί τους την επέτειο της διακονίας του των 28 χρόνων.

Έτσι αισθάνθηκα, αυτή την ιστορική ώρα της ζωής μου, μια ευτυχία μ’ αυτούς τους πτωχούς και μακάριους ανθρώπους που αγάπησαν τον Θεό και τον έχουμε μέσα τους σαν το μοναδικό στήριγμα, ελπίδα, ζωή και αιωνιότητα. Μπορεί να μην έχουν την υλική άνεση όμως αναπαύονται, αφού έχουν μέσα τους τον ίδιο τον Θεό και Σωτήρα τους.

Η ταπείνωση και η ανιδιοτέλεια αυτή των ανθρώπων τούς δίνει την αίσθηση ότι ο Κύριος τους επισκέπτεται και είναι μαζί τους «και επί τίνα επιβλέψω, άλλ’ η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου; (Ησ. 66/2)

Και αυτό στήριξε και στηρίζει τους ανθρώπους της Αφρικής, διαχρονικά, που με τόση αγάπη και αφοσίωση αφήνουν τον εαυτό τους να έχει σύντροφο, φίλο και αχώριστο επισκέπτη τον ίδιο τον Χριστό. Ευλογημένοι οι άνθρωποι αυτοί που ξεπερνούν τα ανθρώπινα και γεύονται τα επουράνια.

Και επειδή αυτές τις μέρες της περιοδείας μας ζήσαμε αληθινά τον πόνο των πτωχών που πραγματικά πέθαιναν από την πείνα μάς ήλθε το ωραίο κείμενο του κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, «Και αυτός επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους μαθητάς αυτού έλεγε· μακάριοι οι πτωχοί ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού, μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθαι» (Λουκ. 6, 20/21).

Πείνα, λοιπόν, παντού εδώ στο όρος Κιλιμάντζαρο, το υψηλό, το ξακουστό, το επιβλητικό, με χιονισμένη, κατάλευκη την κορυφή του εκπέμπει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, αφού ακριβώς κάτω από τους πρόποδες του συντελείται η μεγαλύτερη ευχαριστηριακή και μυστηριακή πανδαισία που ξεκουράζει, ανανεώνει, μεταμορφώνει και ανακαινίζει τον ταλαιπωρημένο και πεινασμένο άνθρωπο της περιοχής.

Αυτές τις στιγμές που έζησα στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας και του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στα 28 χρόνια της διακονίας μου στον αμπελώνα του Κυρίου, ακούω την κατηγορηματική Του διαβεβαίωση: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας εώς της συντελείας του αιώνος.

Αμήν» (Ματθ.28/20)

Πηγή: romfea.gr