Το πραγματικό μας πρόβλημα.

Άλλο είναι να ομολογώ την αμαρτία μου και να ζητώ τον Θεό και άλλο να μιλώ για το πρόβλημά μου και να ζητώ λύση.

Πολλές φορές πηγαίνουμε στον πνευματικό, για να λύσουμε το πρόβλημά μας.
Αυτό σημαίνει: Σε παρακαλώ, μη μου μιλήσεις τώρα για τον Θεό, μην με ενώσεις με τον Θεό, μόνο βοήθησέ με να προσαρμοσθώ στη ζωή αυτή, να τακτοποιήσω τα θέματά μου, ώστε να μην υποφέρω, βοήθησέ με να συνδυάσω αυτό που θέλω και σκέπτομαι με την δυσκολία, την δοκιμασία που έχω.

Παραδείγματος χάριν, έχασα την δουλειά μου, πηγαίνω στον πνευματικό. Δεν πηγαίνω γιατί με ενδιαφέρει ο Θεός αλλά πως θα λυθεί το πρόβλημά μου, γυρεύω λύση, δουλειά, όχι τον Θεό. Μπορεί να πω και μερικές αμαρτίες μου εκεί, αλλά αυτό που με καίει είναι να βρω δουλειά, όχι τον Θεό. Θέλω τον Θεό για να μου βρει πάλι δουλειά. Δεν θέλω τον Θεό, θέλω κάτι από τον Θεό. 

Γίνεται ουσιαστικά το αίτημα μου ο θεός μου και ο Θεός γίνεται ένα μέσω για να πραγματοποιηθεί το αίτημά μου, η λύση που ζητώ.Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλω τον Θεό αλλά την πραγματοποίηση του αιτήματός μου. Κι αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου θα διαπιστώσω ότι πάντα προσμένω κάτι από τον Θεό και γι’αυτό πηγαίνω στην Εκκλησία, στον πνευματικό. Αυτό όμως δείχνει ότι δεν αγαπώ τον Θεό, δείχνει την κοσμικότητα της ζωής μας, δείχνει τα αδιαπραγμάτευτα «θέλω» που κυριαρχούν στην καρδιά μας.

Γι’αυτό θλιβόμαστε και μας πιάνει κατάθλιψη. Σχεδόν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν πηγή τον εγωισμό μας. Μας στράβωσε κάτι στην ζωή μας και δεν μπορούμε να το δεχτούμε μέσα μας. Δεν πραγματοποιούνται οι προσδοκίες μας και αναθεματίζουμε τους πάντες και τα πάντα. Ειδωλοποιούμε τις ανάγκες μας, τα όνειρά μας και μετά μας πιάνουν τα ψυχολογικά μας γιατί δεν έγιναν όπως τα είχαμε προγραμματίσει στο μυαλουδάκι μας.

Όταν βλέπω ανθρώπους που αναστενάζουν γεμάτοι παράπονο σημαίνει ότι βρήκα έναν ομοιοπαθή μου, έναν εγωιστή.

Τα παράπονα παύονται όταν αποκτήσουμε ταπείνωση και δεχόμαστε ότι έρθει στην ζωή μας ως μέσω άσκησης και αγιασμού.

Το να πηγαίνουμε στους ναούς, να αλλάζουμε και πνευματικό κάθε λίγο και λιγάκι γιατί δεν μας «αναπαύει» ο κανένας -ουσιαστικά όμως επειδή δεν μας λύνει τα προβλήματά μας- τότε μάταια κουραζόμαστε.

Τα προβλήματα δεν θα μας τα λύσει μαγικά ο πνευματικός. Διότι ότι και να μας πει ο πνευματικός εάν εμείς έχουμε εγωισμό και να λυθεί κάποιο ζήτημα που μας στεναχωρεί θα έρθει άλλο, γιατί πάντα ο εγωιστής άνθρωπος θα βρει κάτι για να στεναχωρεθεί, διότι ο εγωιστής είναι ιδιότροπος, βάζει κακό λογισμό με το παραμικρό.

Το θέμα δεν είναι –νομίζω- να λύσουμε τα προβλήματά μας στην εξομολόγηση, αλλά να βρούμε τον Θεό κι ας έχουμε προβλήματα, να βρούμε τον Χριστό μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής μας, να έλθει η Χάρις Του δια της μετανοίας και εξομολόγησης των αμαρτημάτων μας. Τα προβλήματα πάντα θα υπάρχουν ως αποδείξης της πνευματικής μας νηπιότητας και υπαρξιακής ανεπάρκειας.

Βέβαια ακόμα και για τα προβλήματά μου θα νοιαστεί η Εκκλησία, θα το συζητήσω με τον πνευματικό μου, όμως δεν πρέπει να μείνω σ’αυτά, αλλιώς βγαίνει από το κέντρο της ζωής μου ο Χριστός και έρχεται στην θέση Του, το πρόβλημά μου. Και αυτό όντως…είναι πρόβλημα.

Αριχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας