Όταν ο Θεός δεν είναι ξεχασμένος...

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Ένα μικρό εκκλησάκι της Παναγίας, πάνω σ' ένα ύψωμα... Στη γαλήνη της φύσης...

Χωρίς αγιογραφίες, με απλές καρέκλες, μ' ένα παλαιό ευαγγέλιο... Στο Σέτερμεν της Αλβανίας.

Δύο ιερείς, οι πατέρες Πέτρος Χαλίλι και Αλέξανδρος Λούσι, έκαναν ταπεινά, λιτά και σεμνά θεία λειτουργία. Λάτρεψαν το Θεό οι άνθρωποι και κοινώνησαν.

Μετά ο π. Πέτρος Χαλίλι καθοδήγησε και ενίσχυσε πνευματικά και μεγάλους και παιδιά, και τα λόγια του για τη σημασία της πίστης και της αγνότητας στη ζωή, χαράχθηκαν καλά στο μυαλό τους.

Σε μια μικρή γωνιά της Αλβανίας ξεπήδησε από λίγους ανθρώπους η ελπίδα ότι ο Θεός δεν είναι ξεχασμένος.

Υπάρχουν πρόσωπα, λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία, που τον αγαπούν ολόκληρα, δυνατά, με ειλικρίνεια και συνέπεια.

Ανοίγουν την καρδιά και το πνεύμα τους σαν ένα θαυμάσιο κοχύλι και μαζεύουν σταλαματιά- σταλαματιά το λόγο και το πνεύμα της αλήθειας και το κλείνουν στην ψυχή τους με άγιο πάθος αγάπης.

Σ' ένα απομονωμένο μέρος, μέσα σ' ένα απέριττο εκκλησάκι, χωρίς υλικές ανέσεις, ανοίγει εμπρός φωτόλουστο το μονοπάτι της κορυφής.

Και απλώνονται χέρια, ματωμένα από τον κόπο, προς τον ουρανό, να πιάσουν τον πόθο τον καλό, τον τρανό της ψυχής, το Θεό.

Σ' Αυτόν θέλουν να φτάσουν. Και ένα ψιθύρισμα καρδιάς, σαν απαλή βουή μελισσών, απλώνεται τριγύρω: Πίστη δώσε μου, για να φυτρώσουν μέσα μου τ' άνθη Σου, Χριστέ μου...

Και ένα φως λάμπει στο σφιχταγκάλιασμα της πνευματικής νύχτας και φέγγει...

Δεν είναι όπως τα άλλα "φώτα", που τρεμοσβήνουν. Δεν είναι "φως", που γλιστρά και φεύγει...

Δεν είναι "φως", που σβήνει στου καιρού τα γυρίσματα...

Δεν είναι "φως", που κρατάει μέχρι την αυγή και μόλις ξημερώσει χάνεται...

Είναι φως, που βγάζει από σπίθες φλόγα άυλη, διαρκή και μέσα στον καθένα φωτιές αλήθειας ανάβει και άλλους κοντινούς ζεσταίνει...

Πηγή:   romfea.gr

 υξδδκ