Ὅποιος ἀγαπᾶ δὲν ἔχει ποτὲ μοναξιά!

 

Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου

     Ὅποιος εἶναι ἀληθινὰ ταπεινὸς δὲν ἔχει κανένα φόβο. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο καὶ ὅταν εἶναι μόνος δὲν εἶναι μόνος.

     Ὁ ταπεινὸς ἔχει ἀσφάλεια, ἀφοβία, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, πραότητα, ἀγαθοσύνη, ἐγκράτεια, ἐλευθερία, χάρη.

     Ἕνας γνήσιος χριστιανὸς ποὺ ἀγαπᾶ, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζεῖ γιὰ τοὺς ἄλλους, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ταπεινός.

     Ὁ ἀληθινὰ ταπεινὸς χαίρεται περισσότερο νὰ δίνει παρὰ νὰ παίρνει. Δὲν ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τοὺς ὑπομένει, τοὺς ἀποδέχεται, τοὺς καλοδέχεται, προσεύχεται γι' αὐτούς.

     Ἔτσι δὲν στενοχωρεῖται. Στενοχωρούμεθα μὲ τοὺς ἄλλους γιατί ἔχουμε πολλὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ αὐτούς.

     Εἴμαστε ἀρκετὰ αὐστηροὶ μαζί τους, ἐνῶ μὲ τὸν ἑαυτὸ μᾶς εἴμαστε ἀρκετὰ ἐπιεικεῖς.

     Θέλουμε μόνο νὰ μᾶς προσέχουν, νὰ μᾶς ἀκοῦν, νὰ μᾶς ἀγαποῦν.

     Εἴμαστε φειδωλοὶ στὴν προσοχή, στὴν ἀκοή, στὴν ἀγάπη ἀπέναντι τῶν ἄλλων.

     Ἀποζητᾶμε τὴν ἐκτίμηση, τὸν ἔπαινο, τὸ πλῆρες ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε τσιγγούνηδες σὲ προσφορά.

     Στεναχωριοῦνται εὔκολα οἱ ἄνθρωποι, ἀποθαρρύνονται, ἀπογοητεύονται, θλίβονται καὶ μελαγχολοῦν, γιατί ἡ πίστη τους δὲν εἶναι θερμή, ἡ ἐμπιστοσύνη τους στὸ Θεὸ εἶναι χαλαρὴ κι ἡ ἐλπίδα τοὺς ἀπομακρυσμένη.

     Ὁ πιστὸς ἔχει πληροφορία βεβαιότητος, ἐνισχύσεως, ἐμπιστοσύνης καὶ ἐλπίδος. Δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει προβλήματα, ἀλλὰ τὰ προβλήματα τὰ ἀντιμετωπίζει ἐλπιδοφόρα.

     Ἡ ἐλπίδα στὸν Παντοδύναμο καὶ πανταχοῦ παρόντα Θεὸ χαρίζει στὸν πιστὸ εἰρήνη, γαλήνη, ἠρεμία, παρηγορία, ἔλεος.

     Γέροντες καὶ γερόντισσες παλαιότερων ἐποχῶν μὲ μεγαλύτερα καὶ περισσότερα προβλήματα ὁπωσδήποτε,
ἔκαναν μὲ νόημα τὸ σταυρό τους, καρτεροῦσαν φιλότιμα, ὑπομεναν ἐπίμονα καὶ τὸ «πρῶτα ὁ Θεὸς» ἢ «ἔχει ὁ Θεὸς» ἢ «δόξα τῷ Θεῶ» δὲν ἦταν διόλου σχῆμα λόγου.

     Οἱ σημερινοὶ φουσκωμένοι ἀπὸ ἔπαρση ἄνθρωποι θεωροῦν μεγάλη ντροπὴ νὰ σταυροκοπηθοῦν ἢ νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὸ Θεὸ καὶ πιστεύουν πὼς ἡ εὐφυΐα τους, ἡ πολυγνωσία τους, ἡ πολυπραγμοσύνη τους θὰ λύσει ὅλα τους τὰ προβλήματα.

     Νὰ ποὺ ὅμως δὲν τὰ λύνουν καὶ εἶναι γεμάτες οἱ τσέπες τοὺς ἀγχολυτικά, ἀναλγητικά, καταπραϋντικά, ἀντικαταθλιπτικὰ καὶ ὑπνωτικά.

     Ὅσοι δὲ πίστεψαν στὴ θεοποιημένη λογική τους καὶ στὸ ὑπερφίαλο ἐγὼ τοὺς πλανέθηκαν ἀπὸ μία ἐπικίνδυνη αὐτάρκεια, ἕνα μοντέρνο χριστιανισμὸ μίας φαρισαϊκῆς ἁγιότητος κι ἔγιναν παίγνια δαιμόνων. Ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι ποτὲ ἀταπείνωτη, ὑποκριτική, ἐγωκεντρική, ἀφιλάδελφη καὶ ἀπομονωμένη.

     Οἱ ἅγιοι δὲν πιστεύουν στὸν ἑαυτό τους καὶ στὰ ἔργα τοὺς ἀλλὰ ἐλπίζουν καὶ ἐπικαλοῦνται συνεχῶς τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.

     Οἱ ἅγιοι παρακινοῦν κι ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς νὰ συγκινηθοῦμε καὶ νὰ συνετισθοῦμε ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῶν μεγάλων ἁμαρτωλῶν ποὺ μετανόησαν καὶ ἔγιναν ἅγιοι...