του Παρθενίου Ασημίδη
αρχιμανδρίτου Ι.Μ. Σιδηροκάστρου
Για μια ακόμη χρονιά βρισκόμαστε ενώπιον της, ίσως ωραιοτέρας και διδακτηκοτέρας παραβολής του Κυρίου μας, αυτής του "Ασώτου υιού" ή, ορθότερα θα ισχυριζόμουν, του "Ευσπλάχνου Πατρός".
Αποτελεί τόσο γνωστή και δημοφιλής διήγηση, ώστε να καταστεί πολλάκις έμπνευση σεναριογάφων- κινηματοκραφηστών, για την δημιουργία ταινιών.
Δια τούτο το λόγο θα τολμούσα να υποστηρίξω την περιττή απ' αρχής αφήγηση της υποθέσεως της παραβολής.
Δια τούτο τον λόγο επιθυμώ να παραμείνω σε δύο σημεία.
Πρώτον στο βίο εντός της πατρικής οικίας. Πόσο όμορφη και ανέμελη είναι η ζωή όταν ζεις σ' ενα μέρος, στο οποίο την ευθύνη και την διαχείρηση την κατέχει κάποιος άλλος!
Ο Πατέρα είχε την ευθύνη για το σπίτι, για τα χωράφια, για την όλη περιουσία. Οι υιοί απολάμβαναν.
Η μόνη έννοια τους ήταν να τηρούν και να υπακούν σε κάποιες εντολές- συμβουλες του διαχειρηστη Πατέρα.
Σε αντίθεση με τους εργάτες, οι οποίοι εκτελούσαν τις εντολές, η παραβίαση των οποίων θα σήμαινε απώλεια της θέσης- εργασίας τους, οι υιοί θα εισέπραταν μια παρατήρηση, δίχως να παύσουν να απολαμβάνουν τα αγαθά ως υιοί.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με εμάς. Τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος μας κατέστησαν υιούς της Βασιλείας των Ουρανών.
Απολαμβάνουμε κι εμείς τα αγαθά αυτού του Ουράνιου Οίκου. Εχουμε αυτήν την τιμή.
Τέτοια μεγάλη τιμη είχε και ο νεότερος υιός. Όμως ἐν τιμῇ οὐ συνῆκε.
Δεν κατανόησε αυτήν. Επεθύμησε μια άλλη “τιμή” Τιμή ανεξαρτησίας, όπως την εννοούσε και την επιθυμούσε.
Έλαβε, λοιπόν, την περιουσία και απομακρυνθηκε για να απολάυσει αυτήν την "άτιμη" τιμή.
Το δεύτερο σημείο είναι η κατάντια του. Τη συμπεριφορά του ο Κύριος την εξέφρασε με δύο λέξεις: "ζῶν ἀσὠτως".
Αλλά η άσωτη ζωή έχεις και τις συνέπειες . Χάνοντας την περίουσία του περιέπεσε στο να βόσκει χοίρους.
Και συμπεριέλαβε τον εαυτό του με αυτούς. Μαλιστα δε χάνοντας ακόμη και τα δικαιώματα που είχαν αυτοί.
Πόση ομοιότητα έχει η εικόνα αυτή της αθλιότητας του νεοτέρου υιού με την πραγμάτικότητα, την οποία βιώνει η ανθρωπότητα, του τελευταίου χρόνου!
Τα περασμένα έτη σπευσαμε να νομιμοποιήσουμε κάθε τι ανώμαλο. Παραχωρίσαμε δικαιώματα στα παρα φύση.
Αφαιρέσαμε αυτά από τα φυσιολογικά, ισχυριζόμενοι ότι όλοι όσοι τα υποστηρίζουν και κρίνουν τα αντίθετα είναι ρατσιστές.
Στερήσαμε ακόμη κι αυτό το δικαίωμα της ζωής στο αγέννητο έμβριο, θέτοντας ως δικαίωμα της γυναίκας έναντι του σώματός της, να διαπράξει την δολοφονία της εκτρώσεως.
Και;
Περιπέσαμε κι εμείς. Καταστίκαμε δούλοι ενός αδιόρατου μικροοργανισμού.
Του βαλαμε κορώνα και τον τοποθετίσαμε στον θρόνο της ζωής μας.
Γίναμε “βοσκοί” αλόγων ζώων. Χάσαμε το δικαίωμα της ελεύθερης εξόδου.
Χάσαμε την πίστη μας και επικροτούμε κάθε τι παράλογο.
Όμως παρότι η ανθρωπότητα παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις.
Ο Θεός Πατέρας είναι εκεί. Περιμένει. Ποθεί διακαώς να μας επαναφέρει στην πρώτη τιμή.
Στην τιμή του υιού της Βασιλείας Του.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου