Για να λάβεις πνεύμα, πρέπει να δώσις αίμα.

Όταν ήμουν στο κοινοβιο μία Μεγάλη Σαρακοστή προσπάθησα να το εφαρμόσω.
Δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου, τράβηξα το σχοινί μέχρι που τεντωθηκε τελείως. Ένοιωθα τοση κούραση που έπεφτα στο δρόμο και παρακαλούσα το Θεό να με βοηθήσει να σηκωθώ λιγάκι για να μη με δουν οι άνθρωποι και πουν :
Να οι Καλογεροι πέφτουν από την άσκηση.
Το ένιωθα κάθε μέρα σαν μαρτύριο. Την Πέμπτη προ του Λαζαρου το βράδυ ενώ προσευχομουν στο κελί ένιωσα μία γλυκύτητα μία αγαλλίαση και ένα φως με έλουσε. 

Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα ένα γλυκό κλάμα. Αυτό κράτησε είκοσι με τριάντα λεπτά και με τονωσε πολύ, με έτρεφε πνευματικά για δέκα χρόνια.
Όταν ρώτησα τον Γερο Πέτρο γι αυτό μου είπε :
Εγώ ζω συνέχεια τέτοιες Θείες καταστάσεις.
Εκείνη την ώρα που με επισκέπτεται η Θεία Χάρη η καρδιά μου θερμαίνεται γλυκά από την αγάπη του Θεού, και ένα φως παράξενο με φωτίζει εσωτερικά και εξωτερικα, νιώθω το πρόσωπο μου να φωτίζει.
Φωτίζεται ακόμα και το κελί μου. Βγάζω τότε το σκουφί μου σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου και λέω στο Χριστό :

Χριστέ μου χτύπησε με το κοντάρι της ευσπλαχνίας Σου στην καρδιά μου.
Από την πολλη ευγνωμοσύνη τα μάτια μου τρέχουν συνέχεια γλυκά δάκρυα και δοξολογώ το Θεό. Τότε όλα σταματάνε γιατί νιώθω πολύ κοντά μου το Χριστό και δεν μπορώ πια να ζητήσω τίποτα. Σταματάει και η προσευχή το κομποσχοινι δεν μπορεί να γυρίσει.!!!