ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ.

 

Έτσι,… σήμερα, μου ‘ρθε να γράψω για τη μάνα μου…

Τι έχει τραβήξει κι αυτή η γυναίκα από μένα!...
Χριστέ μου…
Το λάδι της έχω βγάλει!...

Τη μία,… «Έλα ρε μάνα, κάνε μου τη χάρη! Θα είμαι καλό παιδί,… σ’ το υπόσχομαι!»...
Και την άλλη, όταν ερχόταν η ώρα της υπόσχεσης,… «Δε με παρατάς μωρέ;! Άλλη όρεξη δεν είχα τώρα!»…

Όταν, δε, μου ζήταγε κάποια μικρή μικρή χάρη,… έτσι,… για να νιώσει ότι τη νοιάζομαι κι εγώ λιγάκι,… άρχιζα να τσινάω: «Έλα ρε μάνα!… Έχω να βγω σήμερα!», ή
«Είμαι κουρασμένος!... Άσε,… αύριο, μεθαύριο,… βλέπουμε!»...

Κι όλο τη στενοχωρούσα και την απογοήτευα…
Αυτή όμως, εκεί! Πάντα δίπλα μου…

Έ,… μάνα είναι...

Ό,τι και να με απασχολούσε, καθόταν και το άκουγε με υπομονή!

Ποτέ ρε παιδί μου, έτσι για τα μάτια, δεν είπε, «…μη μου μιλάς, δεν έχω όρεξη…»,
ή «…άσε με, έτρεχα για δουλειές όλη μέρα…», που δε θα ‘λεγε και ψέμματα δηλαδή!...

Και δε σταματάει!… Όλη μέρα τρέχει!

Ο ένας της ζητάει αυτό, ο άλλος της ζητάει εκείνο,… ο καθένας το "μακρύ" του και το "κοντό" του!...

Είναι, βλέπεις, δημοφιλής! Όλοι την αγαπάνε και τη θέλουν παρέα τους…

Και, βέβαια, την “εκμεταλλεύονται”!...
Όλο ζητάνε!

Της το ‘πα!...: «Δε βαρέθηκες να σε “φορτώνουν” με τα προβλήματά τους;!»…

Με κοίταξε στα μάτια,… σαν τώρα το θυμάμαι,… και μου είπε,… «ο πόνος, γιέ μου, κι η χαρά,… η λύπη κι η ευτυχία,… είναι σαν το αντίδωρο στην εκκλησιά... Πρέπει να μοιράζονται!...»

Δεν το πολυκατάλαβα,… αλλά δεν ξαναρώτησα!... Βγήκα για καφέ…

..........

Γιορτάζει σήμερα…

Δεν της είπα “χρόνια πολλά”…
Δεν το έχει ανάγκη…

Εμείς, τα παιδιά της, την έχουμε ανάγκη...

Να μας προσέχει…
Να τρέχει για μας και να μας φροντίζει…

Να νοιάζεται για μας…
Και να μας συγχωρεί...

Γιατί, όντως, το έχουμε ανάγκη…

...

(Γράφτηκε Δεκαπενταύγουστο του '17. Σε μια μάνα, που δεν είναι πλέον στη ζωή,... αλλά και στην Μάνα όλων μας, που, ευτυχώς, θα είναι για πάντα δίπλα μας)

ΠΑΥΛΟΣ ΛΙΑΡΟΥΤΣΟΣ