του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου) Ι.Μ. Δημητριάδος και Αλμυρού
Ένας άνθρωπος τυφλός και μάλιστα εκ γενετής, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ήταν το κεντρικό πρόσωπο του γεγονότος που ακούσαμε κατά την χθεσινή Ευαγγελική μας περικοπή.
Αυτόν τον άνθρωπο, συνάντησε ο Κύριός μας, επιτελώντας και δεικνύοντας επ’ αυτού, την τελεία Θεϊκή του φύση σε συνδυασμό με την ανθρώπινη και την παντοδυναμία Του.
Προσέχουμε τον τρόπο, όχι της ιάσεως των οφθαλμών αυτού απλά, αλλά της δημιουργίας, εξαρχής, αυτών, ως όργανα.
Όπως ο Θεός πατέρας, δημιούργησε τον άνθρωπο από πηλό, έτσι και ο Θεός Υιός, ο Χριστός, πτύοντας κάτω, έφτιαξε από χώμα, το ίδιο υλικό, με το οποίο τελειοποίησε τον ημιτελή πάσχοντα.
Του χάρισε το φως το φυσικό μα συνάμα και φθαρτό, του κόσμου τούτου, ώστε βλέποντας τον ίδιο τον Σωτήρα και πάσης φύσεως δημιουργό, να μαρτυρήσει υπέρ Αυτού, όπως και συνέβη, δίδοντάς του την ευκαιρία να κερδίσει και το αιώνιο φως, το φως που φαίνει πάση, το φως του Χριστού.
Στην ερώτηση των μαθητών προς τον Ιησού, διά τον λόγο αυτής της αναπηρίας και στο ποιος ευθυνόταν για αυτήν, ο Χριστός μας πληροφορεί, πως όλο αυτό έγινε, προς φανέρωση των έργων του Θεού προς εκείνον και όχι λόγο εμπαθούς συμπεριφοράς και τιμωρίας των αμαρτιών των γονέων του ή του ιδίου.
Ο Θεός δεν διακατέχεται από ανθρωποπαθή συναισθήματα, μίσους, μνησικακίας και εκδικητικότητας, που εμείς του προσδίδουμε τις περισσότερες φορές από άγνοια, φέρνοντάς Τον στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου, διά να Του επιφορτώσουμε το κάθε τι κακό μας συμβαίνει.
Έπειτα της αποκαταστάσεως της υγείας του ανθρώπου, ένα μεγάλο μέρος του Ευαγγελίου, μας περιγράφει την ταλαιπωρία που υπέστη, από τους φαρισαίους, ακόμα και των γονέων του, διότι η πώρωση κατά του Χριστού, τους καθιστούσε «τυφλούς», παρά τους υγιείς οφθαλμούς που διακατείχαν.
Δυστυχώς, όμως, και στις ημέρες που πορευόμαστε, μπορεί να ακούμε το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, διερωτώμενοι, αν έβλεπαν τι έκανε ο Κύριος για αυτούς ή να στεναχωριόμαστε ή και να τους κατακρίνουμε ακόμα, διά την συμπεριφορά των, αλλά πόσο απέχει η δική μας, σήμερα, από αυτών;
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να εστιάσουμε και πραγματικά να προβληματιστούμε.
Μπορεί οι φαρισαίοι να μην υπάρχουν σήμερα σαν παράταξη στην κοινωνία που ζούμε, όμως τον φαρισαϊσμό, τον έχουμε εμείς οι ίδιοι εισαγάγει στους κόλπους της Εκκλησίας μας.
Ζούμε την ζωντανή πίστη, μεταλαμβάνουμε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και αντί να μένουμε στην ουσία που ο Ίδιος είναι και πρεσβεύει την αγάπη και το φως, αναλωνόμαστε, όπως και οι φαρισαίοι έκαναν, στους τύπους, πηγαίνοντας χαμένη η όποια προσπάθεια κι αν έχουμε κάνει.
Τι πρέπει να προσέξουμε; Πώς θα προστατευτούμε από αυτή την νοσηρή κατάσταση;
Πρώτα απ’ όλα, να αποφεύγουμε κάθε μορφής κατάκριση, που ξεκινά από τη σωματική όραση των οφθαλμών και καταλήγει στον ψυχικό μας κόσμο, κατατρώγοντάς μας.
Αυτό πρέπει να γίνεται με σωστή καθοδήγηση ενός πνευματικού πατέρα. Φτάνοντας στο πετραχήλι του ιερέως, να γινόμεθα «τυφλοί» ως προς τους αδελφούς μας και τα πάθη των, ελεήμονες, όπως ο Χριστός και να βρίσκομε την όρασή μας, ώστε να διακρίνουμε τα δικά μας ατοπήματα και αμαρτήματα.
Να τους δικαιολογούμε και να διαλύουμε τα σκοτεινά σημεία, φωτίζοντας και αναδεικνύοντας τις καλές τους πτυχές, έως ότου οι άσχημες να μειωθούν ή και να εκλείψουν, όσο το δυνατόν γίνεται, μαζί όμως και με τις δικές μας.
Και ένα δεύτερο, να έχουμε αυτοσυγκέντρωση και μάτια ανοιχτά, σωματικά και ψυχικά, μόνο για τον Χριστό, όταν προσερχόμαστε στους Ιερούς Ναούς μας και μετέχουμε ενεργά στην Μυστηριακή ζωή της ενορίας μας. Δεν πάμε εκεί, ούτε διά τους ιερείς, ούτε διά τον κόσμο, ούτε διά τη δική μας προβολή, ικανοποιώντας το προσωπικό μας εγώ, αλλά μόνο προσευχόμενοι, ώστε αξίως, κατά χάριν στην ουσία, να επικοινωνούμε μαζί Του, να Τον κοινωνούμε και ως εφόδιο ζωής, να Τον φέρουμε μαζί μας, μέσα μας, ατελεύτητα.
Προσέξτε, οι δικαιολογίες του τύπου, σκανδαλίζομαι από τον ιερέα ή από το τι φορούν οι πιστοί, είναι δαιμονικές ενέργειες, ώστε να καταφέρει ο πονηρός, να μας κρατά στο σκοτάδι, «τυφλούς» και ανήμπορους, δημιουργώντας μας την ψευδαίσθηση μάλιστα, πως εμείς είμαστε καλύτεροι και πιο πιστοί από όλους τους άλλους.
Αδελφοί, ο τυφλός, μαζί, με το φως του, βρήκε τον Μεσσία που μέχρι τότε δεν τον ήξερε, αλλά γνωρίζοντάς τον, φωτίστηκε όλος του ο κόσμος, όλο του το είναι, στην κυριολεξία και σωματικά και ψυχικά. Ας αφήσουμε κι εμείς πίσω μας το σκοτάδι του υποκριτισμού, αναζητώντας σαν λαμπάδες καθαρές, τη φλόγα, το φως της αιωνιότητας, το φως του Χριστού, της αληθείας.
Ο Ίδιος, μας πληροφόρησε, άλλωστε, θέλοντας να μας φωτίσει και να μας αναδείξει το δρόμο της βεβαίας σωτηρίας , πως «Εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ ' έξει το φως της ζωής»
Αμήν.
Χριστός Ανέστη!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου