«Η σιωπηλή απορία»

 

Θρόισαν τα φύλλα μιας άλλης εποχής
πάνω στης καμένης γης την πυρωσιά. 

Ξεγυμνωμένα δέντρα, που άλλοτε σου πρόσφεραν τον πλούσιο ίσκιο τους 

σαν απαλό θαλασσινό αεράκι πάνω στο πρόσωπό σου, κείτονται χάμω

 κοιτώντας με απορία την άμορφη έκφραση στο βλέμμα σου. 

Ρίζες που ξεριζώθηκαν από εδάφη που πατηθήκαν 

σε περιπάτους γεμάτους έρωτα μέσα στον χρόνο. 

Σε βόλτες δήθεν ξεγνοιασιάς από τα βάρη της κάθε μέρας.

 Και τώρα το λουλουδάκι τ’ άκαυτο απορημένο σε μια γωνιά 

του μαύρου κάμπου αναρωτιέται τι θ’ απογίνει δίχως τη θέληση 

να ξανανθίσει για χάρη της άλλης πλάσης.

Για ποιον και τι θα απομείνει φέρνοντας ίσως κάποτε την ανθισμένη ελπίδα;

Στέφανος Δορμπαράκης