Ο Θεός να με τιμήσει στην άλλη ζωή.

 

 

Μια φορά ήλθαν δύο φίλοι από την Αθήνα, νεαροί οικογενειάρχες, και με ρωτούσαν αν υπάρχουν γέροντες του Γεροντικού και της Φιλοκαλίας.
Υπάρχουν τους είπα και τους πήγα στον γέροντα αυτόν, τον μοναχό Ιωσήφ τον Κύπριο.
Ήταν τότε εκατόν πέντε ετών. Ήταν ξαπλωμένος κι έκανε κομποσκοίνι.
-Οι κύριοι, είναι από την Αθήνα και ήθελαν να πάρουν την ευχή σου.
Τον είδαν πως δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Αφού είπαν δύο-τρία λόγια, τους έκαμε νόημα να φύγουμε.
Φεύγοντας λένε στον γέροντα:
-Γέροντα, είμαστε με πολλά προβλήματα, σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε.
-Θα προσεύχομαι, αλλά για να προσεύχομαι θέλω και λεφτά.
Ντράπηκα πολύ, τα έχασα, δεν ήξερα τι να πω.
Προσπαθούσα να δικαιολογήσω την κατάσταση.
Απορούσα γιατί να το κάνει αυτό.

Τους πήγα σ' έναν άγιο άνθρωπο κι αυτός να ζητάει χρήματα για να προσευχηθεί;
Αυτός που δεν γνώριζε καλά-καλά την αξία των χρημάτων και δεν τους έδινε μεγάλη σημασία.
Οι άνθρωποι έφυγαν και λυπήθηκα.
Την άλλη ημέρα που πήγα να τον δω, μου λέει:
-Πάτερ Μωυσή την αρετή δεν τη μαζέψαμε μαζί. Μην μου φέρνεις κόσμο να με τιμάνε. Ζήτησα από τον Θεό να με τιμήσει στην άλλη ζωή, όχι σ΄ αυτή την ψεύτικη.
Εξεπλάγην.
Ντροπιάσθηκε στους ξένους ζητώντας χρήματα, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν τ' αγάπησε, με ντρόπιασε κι εμένα.
Πού να τολμήσω να ξαναπάω κόσμο.
Χάλασε την εικόνα του, ως σπουδαίου ασκητή.
Κατέστρεψε την πρόσοψη του.
Ποιος από μας το κάνει αυτό;
Ήταν ταπεινός.
Υπεράνω και του σκανδαλισμού.
Τον ένοιαζε τι θα πει γι' αυτόν ο Θεός κι όχι οι άνθρωποι.
'Οταν το είπα στους φίλους έμειναν άφωνοι...

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης.