Το σπίτι δεν ξαναχτίζεται, είναι ιστορία, είναι αναμνήσεις, είναι σημείο αναφοράς των ανθρώπων που το κατοικούσαν.

 

«Χρειάζεται ψυχραιμία», «Ευθύνες θα αποδοθούν», «Τα σπίτια ξαναχτίζονται»

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι τα σπίτια ξαναχτίζονται.

Το σπίτι που χάθηκε δεν ξαναχτίζεται. Και το σπίτι που κάηκε, που χάθηκε, δεν είναι τούβλα και ντουβάρια και σίδερα. Είναι ιστορία, είναι αναμνήσεις, είναι σημείο αναφοράς, υπήρξε το καταφύγιό . Ήταν κομμάτι της ταυτότητάς τους. Δεν έχει σημασία αν ήταν ένα απλοϊκό σπίτι στο χωριό ή κάποια βίλλα στην Βαρυμπόμπη. 

Ήταν κομμάτι της ζωής των ανθρώπων που το κατοικούσαν. Και οι άνθρωποι αυτοί, βιώνουν και θα βιώνουν ένα ανείπωτο ψυχικό τραύμα. Δεν υπάρχει αποζημίωση για αυτό.

Είμαστε τα βιώματά μας, οι θύμησές μας. Και μέσα στα σπίτια μας γράφουμε την ιστορία μας. Με αγαπημένους. Με την οικογένειά μας ή μόνοι μας. Συντροφιά με τα ζώα μας και φίλους. Μπορείτε να κατανοήσετε άραγε κύριοι Κυβερνώντες ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πενθούν μόνο τους κόπους μίας ζωής, αλλά ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους; Ένα μέρος της προσωπικής τους διαδρομής και ιστορίας; 

Για κάποιους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Πώς θα το «ξαναχτίσουν» αυτό; Θα δημιουργήσουν νέες μνήμες χαράς και πόνου; Θα επινοήσου ένα «νέο» παρελθόν; Πώς θα προχωρήσουν όταν τους στερήσατε, σβήσατε από τον προσωπικό τους χάρτη, την μέχρι τώρα διαδρομή τους;

O άνθρωπος προχωράει μπροστά με παρακαταθήκη το παρελθόν του. Και σημαντικό μέρος του παρελθόντος του γράφεται μέσα στην οικία του. Στιγμές ευτυχίας, πόνου, έρωτα, συντροφικότητας, παιδικότητας. Ενθύμια, φωτογραφίες, «αποτυπώματα» ανθρώπων. Κάηκαν οι στιγμές αυτές μαζί με το σπίτι, που όπως ισχυρίζεστε, ξαναχτίζεται. Για ανάμνηση μένουν αποκαΐδια και στάχτη. Πώς προχωράς μπροστά όταν η μνήμη σου δεν αποτελείται πλέον από εικόνες που βίωσες, αλλά την έχει κυριεύσει το τραύμα της απώλειας;

Eίναι πολύ συναισθηματικό αυτό για εσάς; Aδυνατεί ο ορθολογικός σας νους να το συλλάβει;

Δέσποινα Γεωργοσοπούλου