«Σωτηρία ή στέρηση της Βασιλείας Του;»

 

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης, Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Κυριακή ΣΤ΄Ματθαίου
(Ματθ. θ΄ 1 - 8)

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, ο Ιησούς πορεύεται στην Καπερναούμ δια μέσου της λίμνης. Όταν έφτασε στον προορισμό Του τον πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι της περιοχής που κρατούσαν στα χέρια τους ένα κρεβάτι επάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ένας παράλυτος.

Ο Κύριος δεν τους αποφεύγει, δεν τους απορρίπτει. Γνωρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούν την ίαση του ασθενούς, γνωρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί αλλά και ο παράλυτος που υποφέρει είναι άνθρωποι αγαθοί, με πίστη στη δύναμη του Θεού, άλλωστε ως Παντογνώστης διαβάζει τα κρύφια των ψυχών και αποκρυπτογραφεί τις σκέψεις τους.

Ο παράλυτος παρόλο που ήταν πονεμένος και ταλαιπωρημένος από την ασθένειά του είχε συναίσθηση των αμαρτιών του και ανησυχούσε μήπως οι αμαρτίες του σταθούν εμπόδιο στη θεραπεία του, άλλωστε πίστευε στη δύναμη του Ιησού και περίμενε τη βοήθειά Του.

Ο Κύριος αντιλαμβάνεται τον προβληματισμό του παραλύτου και τον διαβεβαιώνει ότι δεν πρέπει να ανησυχεί διότι όλες οι αμαρτίες του έχουν ήδη συγχωρεθεί.

Ο Κύριος όμως αντιλαμβάνεται και τις πονηρές σκέψεις ορισμένων γραμματέων που παρακολουθούσαν από κοντά τη συνάντηση του Χριστού με τον παράλυτο.

Σκέψεις ανθρώπων πονηρών και κακών, καλά κρυμμένες μέσα στο σκοτεινό μυαλό τους.

 

Διαλογισμοί κακοπροαίρετοι: «... καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ», όμως ο Ιησούς απαντά ξεκάθαρα και δυναμικά : «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου».

Το Ευαγγελικό κείμενο αναφέρεται στην ίαση ενός ανθρώπου από τον Ιησού με θαυματουργικό τρόπο. Μία ενέργεια θεϊκή που αποκάλυψε τη δύναμη του Θεού αλλά και το φθόνο των υποκριτών και δόλιων γραμματέων.

Ο Κύριος ακούει τις προσευχές όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των ασθενών που επιθυμούν να θεραπευθούν, αλλά και εκείνων που προσεύχονται ταπεινά, ειλικρινά και με πίστη για τη βοήθεια και τη θεραπεία των συνανθρώπων τους, άλλωστε ... πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. (Ιάκ. 5,16).

Ο Χριστός συνδυάζει την αμαρτία με την ασθένεια και διαπιστώνουμε από το λόγο Του: «τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ότι η παραλυσία του ασθενούς οφείλεται στις αμαρτίες που είχε διαπράξει στη ζωή του.

Άλλωστε είναι γνωστό πως η αμαρτία εισήλθε στο ανθρώπινο γένος από την παρακοή του Αδάμ και μετά και έτσι υπάρχει η φθορά και ο θάνατος.

Η παραλυσία του ανθρώπου, τον οδηγεί στη σωτηρία. Ο Κύριος χρησιμοποιεί την ασθένεια για να σώσει τον άνθρωπο και από πόνο τη μεταβάλει σε χαρά και του χαρίζει την άφεση των αμαρτιών και τη σωματική ίαση κι έτσι ζει πλέον καθαρός και θεραπευμένος με τη Χάρη του Θεού.

Έχουμε όμως και τους φθονερούς γραμματείς που δεν αντέχουν την παρουσία του Χριστού. Υποκριτές, ψεύτες, δόλιοι, υπερήφανοι, κακοί και πάντοτε πρόθυμοι στη συκοφαντία των συνανθρώπων τους.

Άνθρωποι δυστυχισμένοι, παραμορφωμένοι από τη ζήλεια και το φθόνο, πνευματικά τυφλοί, άνευ της Χάριτος του Θεού, άπιστοι και άπληστοι, «ένοχοι της κρίσεως του Θεού» όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.

Βλέπουν το θαύμα να γίνεται μπροστά τους κι όμως δεν θέλουν να πιστέψουν, δεν αντέχουν την αλήθεια και προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα την οποίαν και οι ίδιοι γνωρίζουν αλλά δεν ομολογούν ... τραγικό.

Αδελφοί ...

Στο σημερινό Ευαγγελικό κείμενο αποδεικνύεται περίτρανα ότι η καλοσύνη, η διάκριση, η αγαθότητα και η πίστη του παραλύτου και των ευγενικών ανθρώπων που τον βοήθησαν κατά τη μεταφορά του ενώπιον του Μεγάλου Ιατρού και Σωτήρα, υπήρξαν τα στοιχεία εκείνα που άνοιξαν το δρόμο της θεραπείας και του Ουρανού.

Αποδεικνύεται επίσης ότι η σκληροκαρδία, η ζήλεια, η πνευματική τυφλότητα, η απιστία, η έλλειψη αγάπης και όλες οι διαιρέσεις του φθόνου που δεν αφήνουν τον άνθρωπο να αισθανθεί ότι αποτελεί μέλος του Σώματος του Χριστού, οδηγούν στο σκοτάδι, στη συμφορά, στην αβεβαιότητα, στον πόνο, στην πνευματική παραμόρφωση, στη σύγχυση, στην ολοκληρωτική καταστροφή, δηλαδή στη στέρηση της Βασιλείας του Θεού.

Ας διαλέξουμε λοιπόν ....

Πηγή: romfea.gr