«Ένα δόξα σοι ο Θεός είναι ανώτερο από χιλιάδες Κύριε ελέησον…»

 

π. Λϊβυος

Τόσα χρόνια κληρικός έχω μιλήσει κι ακούσει εκατοντάδες ανθρώπους που βιώνουν τον πόνο μέσα από σκληρές και πολλές φορές οριακές καταστάσεις. 

Όπως εκείνη την γυναίκα που είχε πλησιάσει τον Άγιο Παίσιο και του έλεγε, «γέροντα δεν ζητώ από τον Θεό να μην πονώ, ποια είμαι άλλωστε εγώ να εξαιρεθώ από την κοινή μοίρα των ανθρώπων, αλλά να, να μην είναι η μια δοκιμασία πάνω στην άλλη ώστε να προλαβαίνω να παίρνω μια ανάσα….».

Πλάσματα όμορφα κι ευλογημένα με χαραγμένα τα πρόσωπα αλλά φωτεινές τις ψυχές τους. Πλατεμένες, ανοιξιάτικες. Όταν πονάς ανοίγει σαν το στρείδι και βγάζεις μαργαριτάρια. Μπορείς να χωρέσεις μέσα σου τον Θεό, έχει φύγει ο εγωισμός, η έπαρση και αλαζονεία, ο λογισμός και το θέλημα σου. 

Το αλέτρι του πόνου έχει κατέβει βαθιά στην γη της καρδιάς σου, και έχει οργώσει την ύπαρξη σου, αφαιρώντας τα ζιζάνια των παθών που πνίγουν την θέα του Θεού εντός σου.

Όταν έλθει η Χάρις, τα πάντα ανθίζουν μέσα σου. Βιώνεις την Χάρι, την γλυκύτητα της Παρουσίας του Θεού, την παρηγοριά και ενίσχυση Του. Μπορείς να υποφέρεις αλλά δεν νιώθεις μόνος, μια αγκαλιά σε κρατά σφιχτά και κυρίως σε γλυκαίνει και ηρεμεί. Τίποτε εξωτερικά δεν έχει λυθεί κι όμως εσύ αισθάνεσαι ότι τα πάντα είναι ωραία, όμορφα και ευλογημένα. Σε περνάνε για χαζό και παλαβό, ότι τα έχασες και σου σάλεψε από τον πόνο κι όμως είσαι όσο ποτέ καλά. 

Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος σε ανακαινίζει, σε κάνει καινούργιο άνθρωπο, με νέες αισθήσεις και αντιλήψεις, με νέο περιεχόμενο, κάθε τι παλιό έχει πεθάνει μέσα σου, και όλα πλέον μοιάζουν αλλιώς. Γι αυτό ας μην ξεχνάμε το σημαντικό δεν είναι να ζητάμε μια ζωή δίχως προβλήματα αλλά μια ζωή γεμάτη Χριστό. Τα προβλήματα δεν μπορούν να εξαφανιστούν από την ζωή αυτή, μπορούν όμως να μεταμορφωθούν, εδώ είναι το μυστικό της ευτυχίας.

Θα μου πείτε μα όσοι πονάνε και δοκιμάζονται όλοι αγιάζονται; Όχι. Δεν έχει ο πόνος καμία μαγική ή μεταφυσική δύναμη. Δεν αγιάζει ο πόνος τον άνθρωπο, αλλά ο πονεμένος. Η δική μας στάση διαμορφώνει την πνευματική μας κατάσταση. Δηλαδή αυτός που υποφέρει επάνω στον σταυρό, ή αυτοδικαιώνεται ή φωνάζει μέσα από ρημαγμένα σωθικά του «Κύριε… Μνήσθητι μου εν τη Βασιλεία Σου…». Εάν τον πόνο σου τον μεταπλάσεις σε κατά Θεό υπομονή και προσευχή, σχέση και κοινωνία με τον Χριστό, τότε όλος γίνεσαι φως κι ευωδιάζει η ύπαρξη σου.

Υπάρχει όμως κι εάν μυστικό εδώ. Ένα μυστικό των αγίων που είναι το πιο σημαντικό τις ώρες που υποφέρουμε και αγωνιούμε. Να μπορέσουμε εάν όχι αμέσως αλλά σιγά σιγά, να βάλουμε στα χείλη και έπειτα στην καρδιά μας, την δοξολογία στον Θεό. Να μάθουμε να λέμε επάνω από τον Σταυρό, «Δόξα σοι ο Θεός… Δόξα σοι Κύριε….». Τότε μας κατακλύζει η Χάρις και έρχεται η χαρά, η παρηγοριά, το κουράγιο και η ενίσχυση στην καρδιά μας. Τότε όλα αλλάζουν, γιατί η δοξολογία στον Θεό και στην ζωή, διώχνει την γκρίνια και την μιζέρια, την θλίψη και αυτολύπηση που είναι η κατάρα και αιτία όλων των κακών στην ζωή μας. 

Ακούστε την φωνή του Αγίου Παισίου που μας λέει, «Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη, παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστεί τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξει και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθεί και φεύγει. Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου∙ τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα- Τύχων: «Το “ Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό».