Γράφει ο Ασημίδης Παρθένιος Αρχιμανδρίτης Ι.Μ. Σιδηροκάστρου
Για άλλη μια χρονιά βρισκόμαστε ενώπιον ενός μεγάλου εορτασμού. Την εορτή της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Της εορτής που την ονομάσαμε Πάσχα του Καλοκαιριού. Μιας εορτής που έχει φαινομενικά ένα παράδοξο.
Εορτάζουμε και Πανηγυρίζουμε ένα Θάνατο! Τον Θάνατο του πλέον προσφιλούς μας προσώπου. Της Παναγίας μας.
Αν ο θάνατος της σαρκικής μας μητέρας προκαλεί μεγάλο πόνο, πόσο πόνο θα έπρεπε να προκαλεί ο Θάνατος της Μητέρας του Θεού, της Μητέρας όλων των χριστιανών;
Κι όμως εμείς οι χριστιανοί, αντί να κλαίμε, να θρηνούμε τον χαμό της Παναγίας Μητέρας, χαιρόμαστε! Πανηγυρίζουμε! Εορτάζουμε!
Αυτό για τον κόσμο που ζει εκτός της Εκκλησίας, εκτός των Μυστηρίων είναι αδιανόητο.
Αδυνατούν να κατανοήσουν το Μυστήριο του Θανάτου. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτός στη ουσία καταργήθηκε.
Και ρωτούν: “Μα πως γίνεται να εορτάζουμε και να χαιρόμαστε με ένα θάνατο;”
Την απάντηση την δίνει ξεκάθαρα το απολυτίκιο της εορτής: “Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.“
Δεν εγκατέλειψε τον κόσμο. Αλλά μετέστη στην ΖΩΗ. Ανήλθε και συνάντησε την Όντως Ζωή, τον Υιό της, γενόμενη μητέρα της Ζωής.
Γιατί πλέον ο θάνατος δεν έχει ισχύη. Είναι θέμα μερικών δευτερολέπτων. Είναι απλά ένα πέρασμα. Από την ζωή στη Όντως Ζωή.
Και όπως ο υμνογράφος λέει: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τὸκον Παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τὴν κληρονομίαν σου».
Ζει, λοιπόν, η Παναγία. Ζει άφθαρτα. Ζει αιώνια. Είναι η μετὰ θάνατον ζῶσα. Και όχι μόνο, αλλά ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Λυτρώνει από τον θάνατο με τις πρεσβείες της. Και τώρα οι πρεσβείες Της έχουν μεγαλύτερη δύναμη. Τώρα δεν υπόκειντε στη φθορά. Τώρα απλά ΣΩΖΟΥΝ.
Γι' αυτό, λοιπόν, εορτάζουμε. Γι αυτό χαιρόμαστε. Διότι έχουμε ένα δυνατό πρεσβευτή. Ενα πρεσβευτή που οι δεήσεις του, οι δεήσεις της σώζουν.
Ας έχουμε τις πρεσβείες της και ας την επικαλούμαστε γιατί αυτή είναι η πραγματική ζώσα μητέρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου