του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου) Ι.Μ. Δημητριάδος και Αλμυρού
Ζώντας ακόμη, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, στον απόηχο της εόρτιας και χαρμοσύνου περιόδου της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ακούμε τον Χριστό να μας δίδει περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με την πορεία της ζωής μας, με κύριο σκοπό το κέρδος της πνευματικής μας υποστάσεως, που πολλές φορές θυσιάζεται προς χάριν της υλιστικής.
Ως πρώτη προτροπή, ακούμε, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.»
Όστις θέλει, όποιος θέλει, πάντα αβίαστα, μας λέγει, να ακολουθήσει τον δρόμο Του, θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να σηκώσει στους ώμους του τον δικό του προσωπικό σταυρό και να γίνει μέσα από τις δυσκολίες ένας καινός άνθρωπος, νέος, που θα έχει, όμως, συμπορευτή του τον ίδιο τον Χριστό.
Έπειτα, χτυπάει τον εγωισμό, λέγοντας, πως όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα πρέπει να την χάσει.
Προσοχή, όμως, διότι αν την χάσει για να κερδίσει τον κόσμο όλον τον φθαρτό στον οποίο σήμερα κατοικούμε, θα απωλέσει την αιωνιότητα, ενώ όποιος χάσει την ψυχή του, αγωνιζόμενος διά τις διδαχές του Ευαγγελίου που ο ίδιος ο Κύριος μας παρέδωσε, εκείνος θα είναι παντοτινά κερδισμένος.
Ομοίως, συνεχίζει, πληροφορώντας μας διά το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως μαθητές Του.
Δεν θα πρέπει να ντρεπόμαστε για Εκείνον, δεν θα πρέπει να είμαστε σκυθρωποί, αντιθέτως δε, να λάμπουμε, εκλαμβάνοντας από το φως το οποίο ο Ίδιος εκπέμπει, φως αγάπης, φως χαράς και αγαλλίασης.
Με όλα τα παραπάνω, τέλος, μας χαρίζει ως δώρημα ένα προνόμιο. Ποιο είναι αυτό;
Η αποφυγή του θανάτου, διαβεβαιώνοντάς μας πως μπορεί να γευτούμε όπως όλοι άλλωστε οι άνθρωποι τον θάνατο της φθαρτότητας, του σαρκίου μας, αλλά δεν θα υπάρχει σε εμάς ο πνευματικός θάνατος, της ψυχικής μας απωλείας.
Αδελφοί μου, αυτό που μας χρειάζεται σήμερα, λοιπόν, είναι να δίδουμε την δική μας Σταυροαναστάσιμη μαρτυρία Χριστού.
Στην εποχή που ζούμε, βλέπουμε πως αντί να καλυτερεύουν οι καταστάσεις, συμβαίνει το αντίθετο.
Πώς θα το πράξουμε αυτό; Κάνοντας τον Χριστό, κύριο κομμάτι της ζωής μας, μέρος αυτής και συνοδοιπόρο μας.
Με περηφάνια από τα πιο απλά σημεία της καθημερινότητάς μας. Να κάνουμε το σημείο του σταυρού όταν βρισκόμαστε έξω από μία Εκκλησία δηλώνοντας, την πίστη και την ταυτότητά μας και με ιλαρότητα στην συμπεριφορά μας και στις συναναστροφές μας με όλους τους ανθρώπους είτε είναι πιστοί είτε όχι, δεικνύοντας έτσι, ό,τι μας έχει διδάξει ο Χριστός.
Η ηρεμία πρέπει να γίνει βίωμα μας, τρόπος ζωής. Μια ιστορία αναφέρει πως μία μητέρα γυρνώντας από την Εκκλησία κάθε Κυριακή, φώναζε στα παιδιά της και στον άντρα της, διότι εκείνοι δεν την ακολουθούσαν στην Λειτουργία.
Τα παιδιά, λοιπόν, μία φορά απόρησαν και την ρώτησαν.
Καλά βρε μητέρα, εκεί στην Εκκλησία που πας, που περιγράφεται με τόσο όμορφα λόγια ο Θεός της αγάπης, της συγχωρητικότητας και της ελευθερίας, πως επιστρέφεις στο σπίτι νευριασμένη κάθε φορά και έτοιμη για καυγά;
Η γυναίκα σώπασε, δεν ήξερε τι να απαντήσει, διότι αμέσως κατάλαβε μέσα της πως δεν πρέσβευε την αγαλλίαση που θα έπρεπε να εκλαμβάνει από την Θεία λειτουργία.
Με το παράδειγμά μας, λοιπόν, την ενεργή μετοχή μας στα Εκκλησιαστικά δρώμενα της ενορίας μας, τη μαρτυρία Χριστού δίχως υπερβολές αλλά και δίχως περικοπές και εκπτώσεις, να κατατροπώνουμε τον εαυτόν μας μετά των παθών μας, αναδεικνύοντας και προβάλλοντας, πάντα, από αυτόν εδώ το κόσμο την ασφάλεια, την ηρεμία και την αιώνια χαρά του Μέγα οικήτορος του Παραδείσου, Ιησού Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου