Δίχως εσένα Χριστέ μου δεν αντέχω σε αυτόν τον κόσμο.

Θέλετε να μάθετε γιατί είμαστε κουρασμένοι όλη την ώρα; Γιατί απογοητευόμαστε; Γιατί αισθανόμαστε φθαρμένοι από τη ζωή; 

Ο λόγος που είμαστε τόσο κουρασμένοι είναι διότι προσπαθούμε να δώσουμε μάχες που ανήκουν στον Θεό και εμείς πολύ απλά δεν είμαστε Θεοί.

Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό και πόσο δυσκολότερο να το ομολογήσουμε. Να πούμε «Ναι Κύριε είμαι άνθρωπος γεμάτος πάθη και αμαρτίες, λάθη και αστοχίες… Συγχώραμε, βοήθησε με, σήκωσε και βάσταξε με. 

Δίχως εσένα Χριστέ μου δεν αντέχω σε αυτόν τον κόσμο, δίχως εσένα χάνομαι, χρειάζομαι το δικό σου οξυγόνο, την δική σου ανάσα στα σωθικά μου για να ζήσω…Πέφτω και λυγίζω, βαραίνω και πνίγομαι στην θάλασσα των λογισμών μου, στο πέλαγος των πειρασμών, στα κύματα των θλίψεων. Κράτε με Χριστέ μου γιατί με χάνεις… 

Συγχωράμε για όσες φορές φαίνεται να φεύγω μακριά σου, δεν το θέλω, δεν το επιζητώ, μα η τραυματισμένη φύση μου με τραβάει κενό. Εσύ όμως ξέρεις Κύριε ότι δεν αμαρτάνω επειδή σε αρνούμαι, δεν πέφτω γιατί δεν σε ζητώ ή δεν σε θέλω, αλλά γιατί δεν αντέχω εκείνο το κενό, την θλίψη και το τραύμα που αιμορραγεί μέσα μου. 

Δεν είναι πως δεν σε αγαπώ Χριστέ μου, είναι που είμαι πληγωμένος γεμάτος έλκη ψυχικά που μυρίζουν θάνατο. Είναι που ενώ θέλω αισθάνομαι να μην μπορώ, μια σκοτεινή δύναμη εντός μου με τραβάει στην αμαρτία, ένα σκοτάδι θέλει να καταπιεί το φως που έβαλες μέσα μου όταν γεννήθηκα και βαπτίστηκα. 

Ξέρω καλά όμως Κύριε ότι εσύ ήρθες για να σώσεις τους αδύναμους και πληγωμένους και όχι τους δίκαιους και ισχυρούς. Τα ταλαιπωράκια της ζωής ήρθες Χριστέ μου να σώσεις, ένα τέτοιο είμαι κι εγώ, ένας αμαρτωλός που ζητώ το φως σου. Δώσε μου Κύριε το Φως σου γιατί για το σκοτάδι φροντίζω μόνος μου…»

Δεν είμαστε Θεοί, δεν είμαστε σούπερ ήρωες, δε μπορούμε τα πάντα, δεν είμαστε όλοι για όλα ή για όλους. Μας χρειάζεται ταπείνωση, όχι ηττοπάθεια αλλά αντίληψη και αναγνώριση των ορίων μας. Ότι δε μπορούμε όλα να τα λύσουμε, οπότε σας μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Ότι δεν μπορούμε όλα να τα καταλάβουμε, ας μάθουμε να εμπιστευόμαστε. Ότι δεν μπορούμε όλα να τα ξεπεράσουμε ας μάθουμε να αποδεχόμαστε. 

Ότι δεν γίνεται όλα να είναι τέλεια οπότε ας μάθουμε στην ατέλεια, ότι δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα ας αγαπήσουμε το γκρι και τις χιλιάδες αποχρώσεις του. Ότι η ζωή δεν αναλύεται αλλά βιώνεται, δεν σκεπτόμαστε αλλά ζούμε, δεν ανακαλύπτουμε τον Θεό αλλά μας αποκαλύπτεται. Ας επιτρέψουμε στον Θεό να ονειρευτεί μέσα μας, ας του δώσουμε την αδυναμία μας και να μας δώσει την δύναμη Του, ας αφήσουμε το Φως που υπάρχει μέσα μας να λάμψει…

π. Λίβυος