Παγκοσμια ημερα κατα του παιδικου καρκινου.

 

Ειδα ενα καστρο. Το ελεγαν νοσοκομειο.
Ειχε πολλα δωματια.
Σε καθε δωματιο υπηρχε ενας πολεμιστης.
Τον ελεγαν παιδι με καρκινο.
Το καθε παιδι φορουσε μια πανοπλια.
Τη λενε διψα για ζωη. Γυρω του ειχε ολακερο στρατο.
Τους ελεγαν γιατρους, νοσηλευτες, γονεις.
Ηταν ορθιο το παιδι και στο χερι του κρατουσε σπαθι.
Το ελεγαν στατω με oρους κυτταροστατικων.
Απο τα ματια του ξεπηδουσαν φλογες.
Τις λενε ελπιδα, πιστη, δυναμη.
Το στομα του ουρλιαζε. Νομισαν οτι ηταν πονος.
Οχι. Δεν πονανε οι πολεμιστες.

Ουρλιαζε στον εχθρο.
Το παιδι πολλες φορες εκανε πισω.
Εκανε πισω να παρει φορα.
Το παιδι ηταν ο Δαυιδ. Το παιδι νικησε τον Γολιαθ.
Ο Γολιαθ ειναι ο καρκινος.
Ο καρκινος εφυγε ντροπιασμενος.
Γιατι δεν ηξερε με ποιον εμπλεξε.
Κανενα παιδι δεν θελει να γινει αγγελος.
Το παιδι θελει να μεινει παιδι.
Οταν περνατε εξω απο ενα τετοιο καστρο, καντε μια προσευχη.
Ακομα κι αν ειστε αθεοι. Βοηθαει το παιδι.

Λαμπρος Λιαπης