Από την σοφία των Γερόντων.

 

Είπε Γέρων:
Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά 

έναν κλέφτη, που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του.

Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι.

Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα, ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του.

Όταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε:

Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε; 

Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος!

Πού ξέρεις παιδί μου; του απάντησε ο Γέροντας, ίσως φέτος μετανοήσει.

Κι αν το ξανακάνει; Ξέσπασε ο υποταχτικός.

Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω, για να του ανοίξω και να του τα δώσω εγώ, 

για να μην ξανακλέψει και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή του.

Έσκυψε ο υποταχτικός του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα.