Η ανάγφκη πνευματικού οδηγού.

 

 

Ο άνθρωπος έχει τον ιατρό του, έχει τον λογιστή του, έχει τον κρεοπώλη του, έχει τον ράφτη του, έχει τον μπακάλη και τον μανάβη του... και τι δεν έχει για τη σάρκα του... και καλά κάνει. Δεν λέω να μην έχει. Όμως για την αθάνατη ψυχή του, δεν έχει πνευματικό!

Πού πας άνθρωπε; Δεν φοβάσαι τον θάνατο, δεν φοβάσαι την κόλαση, δεν φοβάσαι τον Θεό; Τίποτα δεν φοβάσαι και δεν έχεις πνευματικό; 

Καλά ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Να τραφούν τα σκουλίκια όταν πεθάνει; Ή ήρθε στη γη, για να φάει τις μπάμιες και τα φασολάκια; Είμαστε αστείοι να το πιστεύουμε αυτό...

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από Πνευματικό! Και μία αμαρτία να έχουμε διαπράξει στη ζωή μας, πρέπει να έχουμε Πνευματικό, για να την εξομολογηθούμε. 

Εξάλλου ο διάβολος πόσες αμαρτίες έκανε και έπεσε από τον ουρανό; Ο Αδάμ και η Εύα πόσες αμαρτίες έκαναν και υπέστησαν έξωση από τον Παράδεισο;

Τι χάνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει πνευματικό οδηγό! Τον εξουθενώνει ο Σατανάς. Ενώ όταν αναθέσει τα προβλήματά του στον πνευματικό του, τα πάντα διορθώνονται, όσο δύσκολα και αν φαίνονται.

Καλύτερα να μας λείψει το οξυγόνο, παρά ο πνευματικός. Το στόμα του πνευματικού είναι το στόμα του Θεού και να δεχόμαστε τον πρώτο λόγο του με ταπείνωση, έστω και αν φαίνεται παράλογος. Ο Θεός βλέποντας την ταπείνωσή μας, θα βγάλει κάτι καλό...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος