Ας ανθίσει στο πρόσωπό σου το καλό.

 

 

Την ομορφιά σου άσε να ανθίσει.

Φέρε την άνοιξη στην ζωή σου.

Μακρυά από εγωισμούς και γκρίνια.

Χωρίς σκληρότητα και απαιτήσεις.

Με το χαμόγελο και την ελπίδα.

Με πραότητα και καλοσύνη.

Και τότε όλοι θα θέλουν να είναι μαζί σου.

Και θα λαχταρούν να «κλέψουν» λίγο κάλλος από σένα. Όπως της άνοιξης τ’ άνθη που ομορφιά μονάχα δίνουν· και δεν πειράζουνε κανέναν, μονάχα στέκουν και υπάρχουν σαν χάδι και παρηγοριά, σαν όαση χαράς, που τους διψασμένους ξεδιψά…

 

 

Κοιτάμε τον ουρανό και ζηλεύουμε…

Μα ξεχνούμε πως κι εδώ στη γη υπάρχει κάλλος που ζηλεύει και ο ουρανός.

Είσαι κι εσύ μέσα σ’αυτό το κάλλος.

Ένα λουλούδι όμορφο, μια πινελιά πολύχρωμη και σημαντική.

Μερικοί δεν θα σε καταλάβουν ποτέ.

Ο Θεός όμως ξέρει την ψυχή σου, γνωρίζει τα βαθιά σου, νιώθει την καρδιά σου.

Εκείνος σε καταλαβαίνει, βλέπει τον αγώνα σου, αναγνωρίζει τις θυσίες σου, στεφανώνει τους κόπους σου…τίποτα δεν πάει χαμένο.

Γι’ αυτό σου λέω, μην συγκρατείς το φως που έχεις μέσα σου. Άστο να φανεί, άστο να μεγαλώσει. Ν’ ανθίσει στο πρόσωπό σου το καλό, στα μάτια σου η αγάπη, στα χείλι το χαμόγελο, στα χέρια σου το έλεος, στη φωνή σου η γλυκύτητα.