Αισθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Αποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Αν θέλετε, στα αζήτητα και στο περιθώριο.
Και νομίζομε πως δεν έχομε καμμία αξία. Και πιστεύομε πως κανένας δεν μας θέλει. Κανένας δεν μας αγαπά. Και κανένας δεν νοιάζεται και δεν φροντίζει για μας.
Τότε, αδελφοί μου, ας ανοιγόμαστε στον Χριστό και στην Παναγία και στους αγίους και στους αγγέλους. Κι ας τους μιλάμε. Σταματήσαμε να μιλάμε.
Χαζέψαμε, πολλές φορές, και με την τηλεόραση και με τόσα άλλα, και σταματήσαμε να μιλάμε και να εκφραζόμεθα, αδελφοί μου.
Σκεπτόμεθα μόνο και παίρνει ανάποδες ο νούς και διαστρέφονται και τα αισθήματα και συναισθήματά μας. Αν μιλάμε στον Χριστό και στους αγίους μας, κάνομε πολύ-πολύ μεγάλο καλό στην ψυχή και στη ζωή μας.
Και τι να τους πούμε; Ο,τι έχομε, αδελφοί μου, να τους πούμε. Ο,τι έχομε! Άμα ειπούμε αυτό που έχομε, φεύγει από πάνω μας…»
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου