Επιμνημόσυνος λόγος για τον Εθνομάρτυρα Κυπριανό του Μητροπολίτη Ταμασού.

 

 

του Μητροπολίτη Ταμασού κ. Ησαΐα

---

Ο Ιούλιος είναι ο πικρός και δίσεκτος μήνας για την Κύπρο. Εκτός από τις θλιβερές επετείους της τουρκικής εισβολής του 1974, θυμούμαστε και τη θυσία των ηρωομαρτύρων της 9ης Ιουλίου 1821.

Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου από το 1810 ήταν ο Κυπριανός, ένας πολύ ικανός και δραστήριος κληρικός, που πρόσφερε πολλά στην Εκκλησία της Κύπρου.

Είχε πολύ καλή μόρφωση στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, καθώς επίσης και κοινωνική μόρφωση στην αυλή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Μιχαήλ Σούτσου.

Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, ανέλαβε τα καθήκοντα του οικονόμου στην Αρχιεπισκοπή, επί αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου.

Το 1810 μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κύπρου.

Στην εξέγερση των Τούρκων της Κύπρου το 1804, ως αντιπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, ο Κυπριανός επέδειξε τα ηγετικά του προσόντα και μαζί με τους προξένους της Γαλλίας, Βρετανίας και Ρωσίας, κατάφερε να συναφθεί μια συμφωνία μεταξύ στασιαστών και κυβερνητικών στρατευμάτων.

Ως Αρχιεπίσκοπος το 1812, ίδρυσε την Ελληνική Σχολή, μετέπειτα Παγκύπριο Γυμνάσιο, πρωτοστάτησε στην καταπολέμηση της ακρίδας, που ήταν μια πολύ μεγάλη μάστιγα για τους γεωργούς, βοήθησε στην ανέγερση Ελληνικής Σχολής στη Λεμεσό. Επίσης μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα του 1821 και όχι με ενεργό συμμετοχή της Κύπρου, λόγω της γεωγραφικής θέσης της Κύπρου και των κινδύνων που υπήρχαν για τον λαό.

Γράφει, λοιπόν, ο εθνικός ποιητής της Κύπρου, Βασίλης Μιχαηλίδης:

«Ανταν αρκέψαν οι κρυφοί άνεμοι τζιαι φυσούσαν, εισιεν σγιαν ειχαν ούλοι τους τζι η Κύπρου το κρυφόν της, μες τους ανέμους τους κρυφούς είσιεν το μερτικόν της.

Στις 9 Ιουλίου 1821 κληθέντες σε συγκέντρωση στη Λευκωσία οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και οι πρόκριτοι της Κύπρου , από τον Τούρκο διοικητή και κατόπιν έγκρισης του Σουλτάνου, άρχισαν οι μαζικές εκτελέσεις των Ελλήνων.

Άρχισε πρώτα ο απαγχονισμός του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και ο αποκεφαλισμός των Μητροπολιτών Πάφου Χρυσάνθου, Κιτίου Μελετίου και Κυρηνείας Λαυρεντίου. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις 14 Ιουλίου, με αποτέλεσμα το θάνατο 480 ,περίπου, Ελλήνων Κυπρίων.

Η θυσία του Εθνομάρτυρα Κυπριανού είναι παρόμοια με τις άλλες θυσίες των εθνικών μας ηρώων, όπως είναι του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου , του Αυξεντίου και του Μάτση.

Η ομοιότητα ευρίσκεται στην μεγάλη συναίσθηση του καθήκοντος και της θυσίας. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, π.χ. αναφέρει στην επιστολή προς τον Μωάμεθ, τον κατακτητή.

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμον εστί, ούτ, άλλου των κατοικούντων εν ταύτη .κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Ήταν μια απάντηση ήπια, υπερήφανη και αξιοπρεπής και ελληνική.

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός απαντά σε αυτούς που τον παροτρύνουν να φύγει κρυφά από την Κύπρο και να αναχωρήσει μέσω μιας ξένης πρεσβείας έξω από την Κύπρο, για να σωθεί: «Δεν φεύκω, Κιόρογλου, γιατί, αν φύω, ο φευκός μου εν να γινεί θανατικόν εις τους ρωμιούς του τόπου…. Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν κάλλιον του επισκόπου.»

Η θυσία ,λοιπόν, του Κυπριανού ήταν συνειδητή και ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής και όχι καταναγκαστικής επιβολής.

Μαζί με τον εθνομάρτυρα Κυπριανό οδηγήθηκαν στο μαρτύριο και άλλοι 480 περίπου ανώτεροι και κατώτεροι κληρικοί, καθώς και πρόκριτοι από όλη την Κύπρο. Και αυτό όλο έγινε χωρίς καμιά δικαιολογία.

Απλώς ο αιμοβόρος κατακτητής ήθελε να πάρει ελληνικό αίμα, και να δημεύσει τις περιουσίες όλων των θυμάτων, αφού οι περισσότεροι ήταν πρόκριτοι, προύχοντες και επομένως διέθεταν αξιόλογες περιουσίες.

Δυστυχώς η μοίρα του Έθνους μας ήταν πάντα τραγική. Απέναντι στον αδυσώπητο και αιμοβόρο Τούρκο, δεν μπορούσαμε να προτάξουμε τη δύναμή μας, αλλά μόνο τη δύναμη της ψυχής μας και την αξιοπρέπεια μας, που ήταν η δύναμη και η αξιοπρέπεια ολόκληρου του υπόδουλου γένους, διαχρονικά.

Αυτή η έπαρση και αλαζονεία του Τούρκου κατακτητή συναντάται και σήμερα στο πρόσωπο των σημερινών ηγετών των Τούρκων.

Τόσο ο Ερτογάν, όσο και ο εγκάθετός του στην Κύπρο Ερσίν Τατάρ περιφρονούν και καταπατούν το διεθνές δίκαιο, και συμπεριφέρονται με υπεροψία και με έπαρση προς τη διεθνή κοινωνία, αλλά κυρίως προς εμάς τους Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας.

Εκμεταλλεύονται τη γεωγραφική τους θέση, και κάνουν ανατολίτικα παζάρια, για να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν.

Και δυστυχώς, αυτό το επιτυγχάνουν στην Ευρώπη, στην Αμερική και ακόμα και στη Ρωσία. Ξέρουν και ελίσσονται, διαπραγματεύονται, βάζουν στόχους υψηλούς και θέτουν υπερβολικά αιτήματα, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουν σε ένα μεγάλο ποσοστό.

Είναι γι’ αυτό που οι ηγέτες του Ελληνισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, πρέπει να θέτουν εθνικούς στόχους, για την σωτηρία του έθνους μας, που διατρέχει πολλούς κινδύνους και να αγωνίζονται για την επίτευξή τους. Τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο μία και ισχυρή πρέπει να είναι η απάντησή των ηγετών μας.

Δεν θα δώσουμε εθνικό έδαφος ή εθνικό χώρο στην επεκτατική Τουρκία. Να σταματήσουμε τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Η ηγεσία μας έχει καθήκον να ενδυναμώνει την άμυνα της Ελλάδας και της Κύπρου, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να βάλει φρένο στην τουρκική βουλιμία.

Να συνάψει συμμαχίες και συμφωνίες με άλλα κράτη, τα οποία να έχουν συμφέρον να μας βοηθήσουν.

Να ξεκινήσει ξανά μια ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης και κάθε επεκτατικό βήμα της Τουρκίας, όπως είναι η Αμμόχωστος, να μην μένει αναπάντητο, αλλά να απαντούμε με έντονο τρόπο, για να μην δείχνουμε φοβισμένοι μπροστά στην αλαζονεία του εχθρού και για να ενημερώνουμε σωστά τη διεθνή κοινή γνώμη.

Τέτοια βήματα διεθνούς διαφώτισης πρέπει να αναλαμβάνονται κάθε λίγο στα διεθνή βήματα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που είμαστε μέλος, και να μην περιοριζόμαστε μόνο σε μια απάντηση των παραπληροφορήσεων που κάνει η Άγκυρα.

Και εν πάση περιπτώσει πρέπει πάντα να διατηρούμε ψηλά το αγωνιστικό μας φρόνημα και ποτέ να μη μας καταβάλλει η απαισιοδοξία και η ηττοπάθεια.

Πάντοτε ως έθνος και ως λαός είμαστε λίγοι κι αδύνατοι μπροστά στην αριθμητική υπεροχή του εχθρού.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους προγόνους μας να απαντούν περήφανα στις προκλήσεις και να υπερασπίζονται τα πάτρια εδάφη με όσες δυνάμεις είχαν.

«Πάντοτε», λέει ο αθάνατος γέρος του Μωριά ,«εμάς τους Έλληνες, η μοίρα μας έταξε λίγους. Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να αγωνιζόμαστε για τη Λευτεριά της Πατρίδας μας. Τα θεριά τρώνε από μας, αλλά πάντα μένει μαγιά, για να συνεχίζουμε τον αγώνα μας.»

Ας θυμούμαστε τα περήφανα λόγια του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, που μέσα από το μαρτύριό του κληροδοτεί στις επόμενες γενιές.

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου.

Κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ιξιλείψει.

Κανένας, γιατί σιέπει την που τα ύψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.

Πηγή: romfea.gr