Θυμάμαι μία φορά ήρθε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός στην Κύπρο και πήγαμε σε ένα μοναστήρι που είχε μία μοναχούλα η οποία ήταν γιαγιά πλέον αλλά είχε μία ασθένεια με τα οστά της και είχε μεγάλους πόνους. Φρικτούς πόνους.
Για χρόνια ολόκληρα ήταν στο κρεβάτι. Την έβλεπα κι εγώ τη γιαγιούλα αυτή και όσο μπορούσαμε την παρηγορούσαμε αλλά όταν ήταν η ώρα που ήταν σε έξαρση οι πόνοι ήταν πραγματικά μαρτύριο. Δεν μπορούσες να την αγγίξεις, δεν μπορούσες να την περιποιηθείς.
Ήταν σαν να ήταν πάνω στα κάρβουνα. Μαρτύριο! Περνώντας ο Γέροντας έξω από το κελί της του είπα: Γέροντα, μπες μέσα σε αυτό το κελί, έχει μία γιαγιά μοναχή να την δείτε διότι έχει μεγάλο πρόβλημα με την υγεία της.
Πήγε ο Γέροντας, η καημένη φλεγόταν ολόκληρη από τους πόνους. Ούτε να ανοίξει τα μάτια της δεν μπορούσε. Της λέει ο γέροντας: Τι έχεις αδελφή; πώς είσαι; Του λέει: Μαρτύριο, Γέροντα. Είμαι πάνω στα κάρβουνα! Καίγομαι πάνω στα κάρβουνα, μαρτύριο! Και της είπε ο Γέροντας: Αδελφή, τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.
Να έχεις το νου σου στα μη βλεπόμενα αγαθά του Θεού και να ξέρεις ότι αυτή η θλίψη απεργάζεται αιώνια δόξα στη βασιλεία του Θεού. Και παρηγορήθηκε τόσο πολύ που μετά έλεγε: Τόσα χρόνια δεν μου είπε άνθρωπος αυτή την κουβέντα να με παρηγορήσει όπως μου είπε αυτός ο γέροντας!
Και έβαλε στο νου της, πράγματι, την αιώνια
δόξα του Θεού και την αιώνια βασιλεία του Θεού και έπαιρνε παρηγοριά και
δύναμη μέχρι που τελείωσε η ζωή της μετά από μερικά χρόνια σε φρικτούς
πόνους αλλά σε μεγάλη πνευματική κατάσταση.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου