Ὁ διάβολος παρουσιάζεται ὡς ἄγγελος φωτὸς.

 

Ὅποιος δὲν ἔχει νιώσει τὴν ἀνώτερη χαρά, τὴν παραδεισένια, δὲν ἔχει δηλαδὴ πνευματικὲς ἐμπειρίες, εὔκολα μπορεῖ νὰ πλανηθῆ, ἂν δὲν προσέξη. Ὁ διάβολος εἶναι πονηρός. 

Ἐρεθίζει λίγο τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν κάνει νὰ αἰσθάνεται μιὰ εὐχαρίστηση, ὁπότε τὸν πλανάει, δίνοντάς του τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ εὐχαρίστηση αὐτὴ εἶναι πνευματική, θεία. 

Κλέβει τὴν καρδιὰ καὶ νομίζει ὁ ἄνθρωπος πὼς πάει καλά. «Δὲν ἔνιωσα, ταραχή», λέει. Ναί, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔνιωσες δὲν εἶναι ἡ πραγματική, ἡ πνευματικὴ χαρά. Ἡ πνευματικὴ χαρὰ εἶναι κάτι τὸ οὐράνιο.Ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ παρουσιασθῆ καὶ σὰν ἄγγελος ἢ σὰν ἅγιος. 

 Ὁ καμουφλαρισμένος δαίμονας σὲ ἄγγελο ἢ σὲ ἅγιο σκορπάει ταραχὴ –αὐτὸ ποὺ ἔχει –, ἐνῶ ὁ πραγματικὸς Ἄγγελος ἢ Ἅγιος σκορπάει πάντα χαρὰ παραδεισένια καὶ ἀγαλλίαση οὐράνια. 

Ὁ ταπεινὸς καὶ καθαρὸς ἄνθρωπος, ἀκόμη καὶ ἄπειρος νὰ εἶναι, διακρίνει τὸν Ἄγγελο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν δαίμονα ποὺ παρουσιάζεται σὰν ἄγγελος φωτός, γιατὶ ἔχει πνευματικὴ καθαρότητα καὶ συγγενεύει μὲ τὸν Ἄγγελο. 

Ἐνῶ ὁ ἐγωιστὴς καὶ σαρκικὸς πλανιέται εὔκολα ἀπὸ τὸν πονηρὸ διάβολο. Ὅταν ὁ διάβολος παρουσιάζεται σὰν ἄγγελος φωτός, ἂν ὁ ἄνθρωπος βάλη ἕναν ταπεινὸ λογισμό, ἐξαφανίζεται. Ἕνα βράδυ, στὴν Μονὴ Στομίου, μετὰ τὸ Ἀπόδειπνο, ἔλεγα τὴν εὐχὴ στὸ κελλὶ καθισμένος σὲ ἕνα σκαμνί. 

Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀκούω ὄργανα καὶ κλαρίνα σὲ ἕνα οἴκημα ποὺ ἦταν λίγο πιὸ πέρα γιὰ τοὺς ξένους. Παραξενεύτηκα! «Τί ὄργανα εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται τόσο κοντά!», εἶπα. Τὸ πανηγύρι εἶχε περάσει. Σηκώνομαι ἀπὸ τὸ σκαμνὶ καὶ πηγαίνω στὸ παράθυρο νὰ δῶ τί συμβαίνει ἔξω. Βλέπω ἡσυχία παντοῦ. 

Τότε κατάλαβα ὅτι ἦταν ἀπὸ τὸν πειρασμό, γιὰ νὰ διακόψω τὴν προσευχή. Γύρισα καὶ συνέχισα τὴν εὐχή. Ξαφνικὰ ἕνα δυνατὸ φῶς γέμισε τὸ κελλί. Ἡ ὀροφὴ ἐξαφανίστηκε, ἄνοιξε ἡ σκεπὴ καὶ φάνηκε μιὰ στήλη φωτὸς ποὺ ἔφθανε μέχρι τὸν οὐρανό. Στὴν κορυφὴ αὐτῆς τῆς φωτεινῆς στήλης φαινόταν τὸ πρόσωπο ἑνὸς ξανθοῦ νέου, μὲ μακριὰ μαλλιὰ καὶ γένια, ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὸν Χριστό. 

Ἐπειδὴ ἔβλεπα τὸ μισὸ πρόσωπό του, σηκώθηκα ἀπὸ τὸ σκαμνί, γιὰ νὰ τὸ δῶ ὁλόκληρο. Τότε ἄκουσα μέσα μου μιὰ φωνή: «Ἀξιώθηκες νὰ δῆς τὸν Χριστό». «Καὶ ποιός εἶμαι ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, ποὺ ἀξιώθηκα νὰ δῶ τὸν Χριστό;», εἶπα καὶ ἔκανα τὸν σταυρό μου. Ἀμέσως τὸ φῶς καὶ ὁ δῆθεν Χριστὸς χάθηκαν καὶ εἶδα ὅτι ἡ ὀροφὴ βρισκόταν στὴν θέση της.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»