Πόσο την ζηλεύω αυτή την ομορφιά των αγίων......

 

 

Κι όμως στον κόσμο τούτον τον σκληρό,
στον κόσμο τον πονηρό, τον τοξικό,
υπάρχει κρυμμένη αγιότητα……
Έτοιμη σαν έρθει ο καιρός να βγει στην επιφάνεια…..
Ή καλύτερα να την βγάλει η ευσπλαχνία του Θεού….
Για να σκορπίσει έτσι ολούθε την ευωδιά της……
Γιατί μας έχει φάει η μπόχα εδώ που τα λέμε….
Μην αμφιβάλεις… Δες…..
Πως μέσα από την πέτρα,
τα συμπαγή τσιμέντα φυτρώνει
ένα ολόφρεσκο λουλουδάκι……

Το βλέπεις και συνάμα
το θαυμάζεις για την δύναμη του
και χαίρεσαι την ομορφιά που ξεπηδά
απ’ το ψυχρό και γκρίζο στοιχείο…..
Έτσι συμβαίνει και με την αγιότητα
την ‘’άλλη’’…….ομορφιά,
καμιά σκοτεινιά δεν την φυλακίζει….
Πως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι
σε ένα έργο του ; «….η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο….»
Να μην το λησμονάμε τούτο….
Γιατί του Χριστού μας
η ομορφιά δεν έχει τέλος.......
«Ό ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς ......
ό την φύσιν ωραίσας του παντός»
(Έπιτάφ. θρήν. Α' στ.)
Πόσο την ζηλεύω αυτή την ομορφιά των αγίων......
Αυτή την ομορφιά
που μοσχοβολά Ανάσταση-Παράδεισο
αλλά έρχεται ύστερα από ‘’Σταυρική’’ καλλιέργεια......