Αναζητείται παράδοση, αγνοούνται έθιμα…

 

Μιά ἔρευνα τήν ὁποία δέν σκέφθηκε νά κάνει καμμία ἀπό τίς ἑταιρεῖες δημοσκοπήσεων, εἶναι «πόσα παιδιά πλέον λένε τά κάλαντα».

Δημήτρης Καπράνος 

Θά ἦταν ἐνδιαφέρον νά μάθουμε (δηλαδή ὄχι πώς δέν τό ξέρουμε, ἀλλά …λέμε) ὅτι ἐκεῖνα πού ὀμόρφαιναν τήν ζωή μας καί πού κρατοῦσαν ζωντανές τίς παραδόσεις καί τά ἤθη, ἔχουν κονιορτοποιηθεῖ ἀπό τήν κορδέλλα τοῦ καταναλωτισμοῦ.

Δέν εἶδα καμμία ἀπό τίς «ἐμπνευσμένες» διαφημίσεις τῶν μεγάλων καταστημάτων στήν τηλεόραση νά μᾶς παρουσιάσει κάτι σχετικό μέ τήν παράδοση. Κάτι παιδάκια ἀπό ἄλλες χῶρες, βόρειες, εἶδα, μέ κάτι τεράστια τρίγωνα, πού δέν ἔχουν σχέση μέ τά δικά μας παιδιά καί τά δικά μας κάλαντα.

Ἐδῶ, ὡς φαίνεται, δέν εἶναι πλέον οὔτε «Μπαλκάνια» κατά τόν Ἐγγονόπουλο. Ἐδῶ εἶναι ἕνα τουρλουμπούκι βλαχο-τουρκο-αραβο-μπαρόκ. Ἐδῶ ἀντί νά πᾶμε στά χωριά μας προτιμᾶμε νά πᾶμε στό Ντουμπάι (ἄσε πού γίνηκε τῆς μοδός τό Κατάρ) καί σέ διάφορα χειμερινά «ρηζόρτ», παρά νά καθίσουμε καί νά σκεφθοῦμε «τί εἴμαστε-ποῦ πᾶμε-τί θά γίνουμε»…

Διότι, ὡς γνωστόν, ὑπάρχουν κάποιες ἄλλες μικρές –σάν ἐμᾶς– χῶρες, οἱ ὁποῖες παλεύουν καί καταφέρνουν νά κρατήσουν ζωντανά τά ἔθιμα καί τίς παραδόσεις. Ἐμεῖς, ὅμως, μάθαμε πιά ὅτι ὁ Ἅη Βασίλης ἔρχεται ἀπό τό Ροβανιέμι (ἀπό ποῦ ὥς ποῦ, ἄραγε) ὅτι δέν ἔρχεται «ἀπό τήν Καισαρεία» ἀλλά καβάλα στό ἕλκηθρο πού σέρνουν οἱ τάρανδοι. 

Μάθαμε ἀκόμη νά ἀνταλλάσσουμε τά δῶρα τά Χριστούγεννα καί ὄχι τήν παραμονή τῆς Πρωτοχρονιᾶς. Ἄσε πού μάθαμε ὅτι τά Χριστούγεννα καί τήν Πρωτοχρονιά τά ἑορτάζουμε ἐκτός σπιτιοῦ, σέ «πίστες» καί ρεβεγιόν, γενικῶς ὅπου νά ’ναι ἐκτός ἀπό τό σπίτι μας! 

Δηλαδή σέ λίγο θά λέμε «τί καλά πού ἦταν μέ τόν κορωνοϊό, πού εἴδαμε καί “μᾶς εἶδε” τό σπίτι μας στίς Γιορτές»! Μέ δυό λόγια, ἀγαπητοί, εἶναι βέβαιο ὅτι αὔριο, Παραμονή τῶν Χριστουγέννων, δέν θά σᾶς χτυπήσουν τό κουδούνι. Κι ἄν χτυπήσει, θά εἶναι ἐλάχιστες οἱ φορές. 

Πᾶνε τά χρόνια πού ἀπό τά χαράματα ἄρχιζαν νά χτυποῦν τά τρίγωνα καί ν’ ἀκούγεται ἀπό γάργαρες παιδικές φωνές τό «Καλήν ἡμέραν ἄρχοντες». Τώρα οἱ γονεῖς φοβοῦνται νά ἀφήσουν τά παιδιά τους μόνα (βρέ ποῦ φτάσαμε!) ἀλλά καί τά ἴδια τά παιδιά, δέν ἔχουν ὄρεξη, δέν ἔχουν «ζυμωθεῖ» μέ τήν παράδοση.

Καί ποῦ πᾶμε, λοιπόν; Τί στήν εὐχή θά ἀπογίνουν οἱ παραδόσεις; Θά τίς βλέπουμε μόνο στίς παλιές ἑλληνικές ταινίες; Δέν θά μείνει τίποτε ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού σκέφθηκαν καί καθιέρωσαν οἱ πρίν ἀπό ἐμᾶς; Δηλαδή θά γιορτάζουμε τό «Χαλογουίν» καί θά παρατήσουμε τά κάλαντα καί τήν βασιλόπιττα; Μπορεῖ νά ἀκούγονται «κάπως» ὅλα αὐτά, ἀλλά ἔχουν τεράστια σημασία. Κάποια στιγμή θά πρέπει νά συζητήσουμε σοβαρά τό θέμα Παράδοση, καί νά ἀναλάβει ὁ καθένας τίς εὐθῦνες του γιά τήν διατήρησή της.

Ἡ παράδοση εἶναι ἡ ψυχή τῶν λαῶν. Κι ἐδῶ ἔχουμε παραδοθεῖ ἄνευ ὅρων καί ἔχουμε γίνει μιά ἄγευστη καί ἄχρωμη «σούπα», πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά. Ἄς τό σκεφθοῦν οἱ κυβερνῶντες καί ἄς ἀνακηρύξουν τό 2023 «ἔτος παράδοσης». Ἔτσι κι ἀλλιῶς, δέν θά ἔχουμε τοῦ χρόνου κάποια «ἐπέτειο». Καλά Χριστούγεννα, ἀγαπητοί, Καί ὄχι «Καλές Γιορτές»…

Πηγή:  simeiakairwn.wordpress.com